„Hitman: Potępienie” wspomniana powieść Raymonda Bensona, to książkowy wstęp do najnowszej części gry, której podtytuł brzmi „Rozgrzeszenie”. Opowiada o losach Agenta 47 bezpośrednio przed wydarzeniami z gry - 47 zostaje zdradzony przez swą zaufaną łączniczkę z Agencją. Tak to wygląda z jego perspektywy. Sprawa ma jednak drugie dno - coś, co może poważnie zaszkodzić Międzynarodowej Agencji Kontraktów, z czego Agent 47 nie zdaje sobie sprawy. Zanim jednak zagadka zostanie rozwiązana, Hitman musi zająć się najpoważniejszym w swej dotychczasowej karierze zleceniem.

Fabuła książki, choć nie zachwyca, jest całkiem interesująca. Akcja jest żwawa, równo płynie naprzód, nie brakuje kilku ciekawych zwrotów. Nie jest to może najwyższa półka powieści sensacyjnej, niektóre wydarzenia są do bólu przewidywalne, niekiedy coś zgrzyta i nie do końca się klei, a mimo to z pewnością niejeden czytelnik spędzi z „Potępieniem” kilka przyjemnych godzin - a o to przecież chodzi. Postać tytułowego Hitmana została wykreowana rozsądnie i wiarygodnie, dając okazję przyjrzenia się tej - było, nie było - skomplikowanej postaci z zupełnie innej niż dotychczas perspektywy. Powieść Bensona w pewnym stopniu zapełni także białe plamy w historii Agenta 47, poprzez przewijające się miejscami obrazy wspomnień z dzieciństwa bohatera.

Od strony wydawniczej książka sprawia bardzo dobre wrażenie. Z okładki spogląda na nas swym posępnym wzrokiem Agent 47 z obowiązkowym czerwonym krawatem. Tekst został bardzo przystępnie przełożony na język polski i zredagowany, dzięki czemu czytanie „Potępienia” jest czystą przyjemnością. Nie znajdziemy tu niepotrzebnych konstrukcji słownych, niezrozumiałych zwrotów czy nazw, a cały tekst jest wolny od rażących w oczy błędów.

„Hitman: Potępienie” to, pomimo pewnych niedociągnięć, ciekawa powieść z pogranicza sensacji/thrillera/kryminału, która przypaść do gustu powinna nie tylko fanom serii gier o Agencie 47. Nieznajomość wirtualnych przygód Hitmana w żaden sposób nie zakłóci lektury. Dla fanów serii to pozycja obowiązkowa, która pozwoli im jeszcze lepiej poznać tę specyficzną postać.

Polecam i mam nadzieję na więcej tak udanych przeniesień gier na karty powieści.

Paweł Kukliński