W pierwszych dwóch zaledwie kilkustronicowych rozdziałach Denis Grozdanovitch rzeczywiście zachęca nas do tego, byśmy poświęcali jak najmniej czasu na pracę zarobkową. Zyskane w ten sposób godziny powinniśmy spędzić na kontemplacji natury, odpoczywaniu w hamaku, czytaniu zapomnianych pisarzy, zachwycaniu się prostymi przyjemnościami i „byciu erudytą”. Na tym jego zdolność do zainspirowania i zaciekawienia czytelnika się kończy. W kolejnych rozdziałach autor jest owym erudytą. Czyta zapomnianych pisarzy i podkreśla swoją erudycję, cytując ich z pamięci, co dumnie zaznacza w przypisach. Wybrani przez niego autorzy są zapomniani poniekąd słusznie, ponieważ ich idee i twórczość w większości przypadków nie przetrwały próby czasu. 

Książka składa się z kilkudziesięciu niepowiązanych ze sobą felietonów, napisanych wielokrotnie złożonymi, zagmatwanymi zdaniami. Większość z nich jest zadziwiająco nijaka i jałowa. Dotyczą na przykład meczów tenisowych, na których był autor, błahych wydarzeń z jego życia, jego snów, mętnych rozważań i nic niewnoszących refleksji. Istotą życia jest według niego sjesta na hamaku w ogrodzie (skąd wziąć ten ogród?), delektowanie się przepysznym ciastem (kto je upiekł?) oraz bezpłodne rozmyślania (nadmiar wolnego czasu nie sprzyja twórczemu myśleniu). Denis Grozdanovitch pisze: będę czuwał jedynie nad tym, aby (…) moje elukubracje nie wykraczały zbytnio poza zbawienną i nijaką przeciętność. Tak rzeczywiście jest. Jestem zadziwiona, w jaki sposób autorowi udaje się tego typu twórczością zarobić na rozkoszne pogrążanie się w półśnie. Mnie to nudzi. Wolę żyć.

Anna Rycaj