„Zima naszej goryczy” to ostatnia powieść Johna Steinbecka, nawiązująca tytułem (i poniekąd tematem) do „Ryszarda III” Szekspira. Opowiada o fałszu, w jakim żyje społeczeństwo początku lat 60., pozornie hołdujące dawnym szlachetnym wartościom, a w rzeczywistości nastawione na dążenie do zysku i władzy.

W powieści najbardziej zwraca uwagę kontrast między pogodnym, sympatycznym usposobieniem Ethana a tym, do czego pchają go oczekiwania innych i własne ambicje. To kochający mąż i ojciec, pomocny, pełen humoru, dokarmiający zabłąkanego kota i troszczący się o wszystkich wokół. Podczas gdy inni gonią za pieniędzmi, on nadal, jak w dzieciństwie, potrafi wpełznąć do niewielkiej jaskini, żeby „postudiować sobie noc”. Na podstawie tego, co mówi, wydaje się prostoduszny, wręcz niepoważny, ale jego wewnętrzne dialogi ukazują głębokie przemyślenia i wnikliwe obserwacje. Stara się pozostać uczciwym w nieuczciwym świecie, jednak pieniądz kusi na każdym kroku. Nie do końca wiadomo, kiedy żartuje i czy za częścią jego żartów nie skrywa się gorzka prawda o stopniowej degeneracji i rosnącym wewnętrznym kryzysie. Na naszych oczach tka swój przemyślny plan, tak złożony, że początkowo trudno go rozszyfrować. Rozdarcie bohatera udziela się też czytelnikom, bo jak potępić tak sympatycznego, pełnego humoru i troski człowieka?

Steinbeck w typowy dla siebie sposób rysuje smutny obraz społeczeństwa, okraszony niewymuszonym humorem. Duża część powieści opiera się na dialogach, w tym z psem, wróblami i puszkami brzoskwiń. Widzimy tu bohatera miotającego się w klatce tego, co na przekór wszystkim uważa za etyczne i właściwe, znajdującego się pod ciągłą presją rodziny i otoczenia. Czy wystarczy mu sprytu, aby zwyciężyć? I czy zwycięstwo okaże się warte tego, co musi dla niego poświęcić?

Agnieszka Kruk