Gdyby owa licząca ponad tysiąc stron powieść nosiła tytuł „Abominacja”, doskonale oddawałoby to odczucia, jakie towarzyszyły mi w trakcie lektury. Wampiry umysłowe stworzone przez Simmonsa to na wskroś obrzydliwe, pozbawione jakiejkolwiek moralności persony, których siły umysłowe okazują się tak wielkie, że pozwalają im sterować nieświadomymi ofiarami niczym szmacianymi lalkami. Nic dziwnego, że postacie te znajdziemy wśród zbrodniarzy wojennych, a także najbardziej wpływowych ludzi w państwie.

Czy z podobnymi superzłoczyńcami ktoś jest w stanie się zmierzyć? Autor „Terroru” powierza to zadanie trójce zwykłych śmiertelników: Saulowi Laskiemu, ocalałemu z obozów koncentracyjnych, młodej Natalie, której ojciec zostaje zabity przez jednego z potworów, oraz poczciwemu szeryfowi Gentry’emu. Cała trójka zostanie wplątana w śmiertelne szachy, rozgrywane przez najsilniejsze wampiry umysłowe, a trzeba zaznaczyć, że gra ta zbiera wyjątkowo krwawe żniwo.

W „Trupiej otusze” zdarzają się dłużyzny oraz momenty, przez które ciężej przebrnąć. Nie zmienia to jednak faktu, iż tempo historii momentami bywa zawrotne. Pełno tu zwrotów akcji, a na wydarzenia patrzymy z punktu widzenia różnych bohaterów. W wielu momentach odnosiłam wrażenie, że powieść byłaby idealnym materiałem na mroczny i przytłaczający serial, gdyby oczywiście znalazł się producent, który w pełni wykorzystałby tkwiący w opowieści potencjał.

„Trupia otucha” to mieszanka horroru, kryminału i powieści historycznej, pełna jest grozy, okropności i makabry. Czyny, jakich dopuszczają się wszechmocni oprawcy, są chwilami tak obrzydliwe, że lektury nie poleciłabym do sobotniego podwieczorku. Niesmak, jaki pozostawia po sobie śmiertelna rozgrywka potworów, pozostaje na długo po odłożeniu lektury na bok.

Jednocześnie powieść Simmonsa stawia przed czytelnikiem fundamentalne pytania o naturę zła. Czy tylko umysłowe wampiry są źródłem wszelkich katastrof spadających na ludzkość, czy może „ludzie ludziom zgotowali ten los”? Pomijając odrazę, jaka towarzyszyła mi w trakcie lektury, oraz koszmary, które jej zawdzięczam, „Trupią otuchę” pochłonęłam naprawdę szybko (biorąc pod uwagę jej rozmiary).

Podsumowując, nagrodzona Locus Award oraz Bram Stoker Award powieść w moim osobistym rankingu książek Simmonsa nie przebiła „Hyperiona” oraz „Terroru”, ale plasuje się tuż za nimi. Jestem więc pewna, że miłośnicy pisarza powinni po nią sięgnąć, chociaż na pewno nie wszyscy czytelnicy jej sprostają.

Ewa Szymczak