Główna bohaterka książki ma na imię Carolyn. Pełni właśnie rolę douli. Wywodzi się z rodziny, której członkowie prowadzili przedsiębiorstwo pogrzebowie. Od dziecka zatem śmierć jawiła się jej jako coś, co jest nieuniknione i wręcz powszednie w ludzkim życiu. Mając kilka lat Carolyn przeżyła dwa bardzo traumatyczne przeżycia – poronienie matki i śmierć brata. Te dwa zdarzenia sprawiły, że w jej psychice zaszły pewne nieodwracalne zmiany. Carolyn poczuła, że jest odpowiedzialna za matkę, która przeszła załamanie nerwowe i którą musi się opiekować. Zawód douli nasza bohaterka wybrała pewnie i dlatego, że miała dość w swoim życiu obecności śmierci i smutku. Przeszła na drugi biegun i chciała być obecna przy cudzie narodzin, przy wydarzeniu pełnym miłości, radości i nadziei. Cóż tak jest zwykle, ale i porody nie wszystkie bywają szczęśliwe. Carolyn towarzyszy w porodzie najbliższej przyjaciółce Mary Grace. Tym razem dochodzi do tragicznego splotu wydarzeń, a mąż M.G. wytacza douli sądowy proces.

Od samego początku opisana przez byłą adwokatkę historia jest niesamowita. Pełna tajemnic, sekretów i dziwnych zbiegów okoliczności. I pewnie właśnie dlatego tak bardzo nas wciąga. Jej bohaterowie nie zawsze kierowali się rozsądkiem, popełniali błędy, ale miast je naprawiać woleli pozamiatać pod dywan niż spojrzeć prawdzie w oczy. Postać głównej bohaterki jest bardzo subtelnie nakreślona. Nie jest to osoba jednoznacznie dobra lub zła. Ona ma i wady, i zalety, błądzi i czuje się zagubiona. Przeszłość wciąż kładzie się cieniem na jej życiu. Carolyn szuka. Szuka swojej miłości, powołania, miejsca w życiu. Bardzo przeszkadza jej w tym przeszłość. By uwolnić się od niej zmienia otoczenie. Jest bardzo zdeterminowana w tym, co robi. Mimo tego targa nią wiele rozterek, emocji, które nie bardzo pozwalają na ułożenie sobie życia i stabilizację.

Autorka napisała powieść, która niewąpliwie gloryfikuje cud narodzin. Wydaje się być nim zachwycona i wręcz oczarowana. Rodzimy się od stuleci. Codziennie na świat przychodzi wiele nowych istnień. Boland uświadomiła mi jak wyjątkową chwilą jest poród i jak ważne jest wsparcie bliskiej osoby, jak bardzo dodaje siły. Rodząca potrzebuje nie tylko dobrego położnika, ale i serdeczności, ciepła.

Proza tej autorki przypomina książki Picoult. Jest pełna radości i smutku zarazem, nie brak przy jej lekturze emocji i refleksji nad ludzką dolą i tym, co spotyka każdego z nas. Narodziny i śmierć są ze sobą nierozerwalnie związane. Warto docenić ten dar, warto być wdzięcznym za każdy nowy dzień.

„Doula” to powieść o miłości, cierpieniu, cudzie narodzin i mroku śmierci. „Doula” to lektura warta przeczytania, która pewnie wielu z sięgających po nią zszokuje. To książka odważna i naładowana emocjami. Z pewnością zrobi na Was spore wrażenie. Zapraszam do lektury.

Bernardeta Łagodzic-Mielnik