Widząc opasłe tomisko liczące blisko 500 stron, byłam początkowo przerażona, że już w połowie zawieje nudą i będę kończyć w trybie zadaniowym, wyznaczając sobie obowiązkową, dzienną liczbę stron do przeczytania. Nic bardziej mylnego. Książkę połknęłam w dwa wieczory, co nie jest wielkim wyczynem, ani zważywszy na mnie, ani mając na uwadze objętość książki, ale kiedy ujawnię, że morderca zostaje odkryty i zlokalizowany na samym początku, rzecz przedstawia się nieco inaczej.

Przede wszystkim oprócz niebanalnej akcji i narracji, autorom udało stworzyć się… banalne postaci. Konrad Simonsen, zwany przez swych współpracowników Simonem, którego łączą bliżej nieokreślone więzi ze współpracownicą, niejaką Hrabianką (Nathalie von Rosen), jest zwyczajnym człowiekiem, zmagającym się ze zwykłymi słabościami charakteru. I podobnie, jak każdy normalny człowiek, zanim podejmie decyzję, która może poważnie wpłynąć na przebieg śledztwa, najzwyczajniej w świecie ma mnóstwo wątpliwości i się waha. W efekcie czego, nie zawsze wszystko idzie tak gładko i w sposób tak oczywisty, jak to się zdarza w przypadku tego typu powieści. Tym samym, nie wszystkie podjęte decyzje wychodzą finalnie na dobre. Nie jest to być może bohater, z którym będziemy się utożsamiać, czy nawet uważać za „swojego”, ale na pewno jest to postać nam bliska, bo ludzka. Jego ciało podlega takim samym prawom czasu, jak nasze, jego umysł nie działa jak najlepszej generacji komputer, a podejmowane przez niego działania spotykają się z logicznymi konsekwencjami, które w podobnych przypadkach spotkałyby każdego innego człowieka.

Drugą ogromną zaletą książki jest napięcie, które nie spada do samego końca, mimo że przestępca jest znany niemal od początku. Okazuje się bowiem, że nie wystarczy wiedzieć , kto zamordował, trzeba jeszcze mieć na to niezbite dowody. A tych nie udaje się znaleźć w ciągu przysłowiowych 24 h. Nie da się ich spreparować i niestety nie następują szczęśliwe, magiczne zbiegi okoliczności, dostarczające niezawodnych haków na mordercę. Sprawy nie ułatwiają też popełniane przez policję błędy, a i profiler nie okazuje się nieomylny. W końcu trafiłam na kryminał, gdzie nie rządzi błyskotliwy geniusz, który co rusz zaskakuje inteligencją nietypowych rozwiązań i na dodatek działa wbrew wszelkim regułom i zasadom, nie tylko śledztwa ale też logiki.

Okazuje się, że w policji mogą pracować normalni ludzie, którzy jak my, płacą za swoje błędy i co więcej, ten czynnik ludzkiej zwyczajności, może być siłą książki. Bo jak mówi stare przysłowie, najciekawsze scenariusze pisze życie. I choć ta książka nie opiera się na żadnych faktach, jest bardzo prawdopodobna, a przez to nieprawdopodobnie(!) wciągająca.

Monika Stocka