Fabuła powieści toczy się w Anglii w roku 1758. Genevieve Planché marzy o tym, by zostać malarką i poszukuje mistrza, dzięki któremu mogłaby spełnić swoje ambicje. Niestety, nikt nie chce wziąć jej pod swoją protekcję, ponieważ jest kobietą. Straciwszy nadzieję i próbując się pogodzić z niesprawiedliwością, spotyka na swojej drodze niejakiego Gabriela Courtenaya, który obiecuje jej pomoc w zamian za przysługę, którą ma być kradzież przepisu na jedyny w swoim rodzaju błękit.

Opis powieści zapowiada historię pełną spisków i intryg, jednak jako finalny produkt, książka ma znacznie mniej złożoną fabułę. Choć na początku wątek szpiegowski wydaje się być bardzo ciekawym pomysłem, tak w trakcie powieści niestety traci na mocy. Historia zawarta w powieści jest dosyć prosta i poniekąd przewidywalna, jednak nie zmienia to faktu, że czyta się ją bardzo przyjemnie. Autorka bardzo dobrze przygotowała się do opisania realiów Anglii z tamtych lat oraz samej kwestii porcelany, co doskonale widać w opisach. Widać również jak ogromną wagę przywiązała do wiedzy o kolorach, dzięki czemu można parę ciekawostek się dowiedzieć. W powieści czuć po prostu swoisty klimat i czyta się ją bardzo dobrze i przyjemnie. Niestety sama fabuła trąci lekko schematycznością, co sprawia, że książka nie wypada oryginalnie na tle innych.
Kreacja bohaterów niestety nie jest doskonała. Autorka nie poświęciła postaciom tak wiele czasu, jak to zrobiła w przypadku, chociażby opisu historii perskiego błękitu. Główna bohaterka niestety nie wzbudza sympatii, a wręcz niekiedy denerwuje. Postacie drugoplanowe też niestety nie posiadają jakiegoś rozbudowanego charakteru, przez co stają się z lekka nijacy i nie tworzą jakiegoś powiązania z czytelnikiem. Sam wątek romantyczny też jest oklepany i poprowadzony trochę po macoszemu, gdyż nie dało się wyczuć mitycznej „chemii” między główną bohaterką a jej wybrankiem. Autorka, skupiwszy się na przytoczeniu jak największej dawki historycznych ciekawostek na temat porcelany czy kolorów, niestety zaniedbała rozbudowę charakterów bohaterów, co niestety i widać i czuć podczas lektury.

„Błękit” Nancy Bilyeau nie jest powieścią wybitną czy powalającą – jest po prostu dobra. Choć występuje w książce schematyczność i przewidywalność, to wciąż przyjemnie się ją czyta. Widać, że autorka posiadła rozległą wiedzę na temat niemałego kawałka historii dotyczącego porcelany czy konfliktów z nią związanych oraz posiada dobry warsztat pisarki. „Błękit” będzie doskonałym wyborem na popołudniową lekturę podczas leniwych dni.

Edyta Tomaszewska