„Chaser” opowiada o niezbyt lubianym w poprzednich częściach Ericu, który przy finałowych scenach drugiego tomu nie popisał się zbytnio rozumkiem i troskliwością. Akcja tej książki dzieje się dokładnie rok od tych nieszczęsnych zdarzeń. Nell po stracie dziecka wróciła do Pata i ponownie zaszła w ciążę, Lydia wykupiła część udziałów Dive Baru, a Joe i Alex wyremontowali piętro lokalu na nowoczesne apartamenty. I waśnie do jednego z nich miała się lada chwila wprowadzać Jean.

Nie sama – z ogromnym, ciążowym brzuchem. Brzuchem, który wprawił w osłupienie Erica, jeszcze chwilę temu bezwstydnie ją podrywającego. Mężczyzna niespodziewanie ma teraz w swoim otoczeniu aż dwie kobiety w zaawansowanej ciąży – rozchwiane emocjonalnie, naładowane hormonami i gderliwe. A do tego jedna z nich ciągle rzuca pod jego adresem oskarżenia o bycie lowelasem, podrywaczem i najgorszym typem faceta na świecie, co wcale nie sprzyja jego dobremu nastrojowi.

Ale bądźmy szczerzy – Eric latami na taką opinię sobie pracował. Ta część jest w całości opowiedziana właśnie z jego perspektywy. Perspektywy typowego psa na baby, który zmienia panienki szybciej, niż przyrządza im drinki. Według naszego bohatera słowa 'monotonia' i 'monogamia' nie bez powodu brzmią tak podobnie.

Jednak w jego hedonistycznym podejściu do życia coś zaczyna zdecydowanie przeszkadzać otaczającym go przyjaciołom. Wszyscy nagle chcą ustawiać mu życie, zasypują go złotymi radami odnośnie kobiet i trwałych związków. A on sam nie ma nawet szansy zastanowić się przez chwilę nad tym, czego tak naprawdę pragnie.

Czy jest szczęśliwy? Z pewnością był, póki nie zaczęto mu wmawiać, że jest do bani. Ale teraz? Chyba dostrzega, czego mu przez te wszystkie lata brakowało... I postanawia coś z tym zrobić. Wierzcie mi, aż miło się patrzy jak z tego osiedlowego playboya, robi się ckliwy i opiekuńczy materiał na męża. Albo przynajmniej na chłopaka.

Ale ileż go to kosztuje samozaparcia i dyscypliny! Tarzając się po podłodze z małym dzieckiem myśli tylko o tym, jak można wykorzystać tę płaską powierzchnię ze świeżo upieczoną mamusią... Oczywiście czysto hipotetycznie, ponieważ nasz bohater sam sobie narzucił chwilowy celibat, a z Jean się „tylko przyjaźni”. Powiem tyle: każda kobieta chciałaby, aby po ciąży jej facet patrzył na nią tak, jak Eric patrzy na Jean.

Ktlie Scott tworzy niebanalne historie z bohaterami z krwi i kości. Można im zarzucić lekką przewidywalność, jednak w tym wypadku nie jest to nic złego — po prostu myślimy tak, jak bohaterowie. Są jak szyci pod nas na miarę, więc nie mamy żadnego problemu ze zrozumieniem ich zachowania. Sami myślimy podobnie, co tylko czyni ich jeszcze bardziej rzeczywistymi.

„Chaser” to opowieść o drugich szansach, które pojawiają się w najmniej oczekiwanym momencie i przybierają czasem przedziwne formy. O odkupieniu win i ciągłej pracy nad sobą. O tym, co jest w życiu naprawdę ważne i jak małymi krokami budować trwały związek – na solidnej podstawie, jaką jest przyjaźń.

Niezmiernie cieszę się, że autorzy i autorki romansów, jak i niektórych erotyków, zaczynają dostrzegać ten fakt i promować właśnie taką postawę. Bo błyskawicznych miłostek opartych na pożądaniu jest na polskim rynku książki zdecydowanie zbyt dużo, a zdrowych relacji niestety wciąż jak na lekarstwo. W tym wypadku otrzymujemy relację wręcz platoniczną, co tylko dodaje tej historii uroku. Dlatego z całego serca polecam Wam tę książkę oraz pozostałe tomy serii „Dive Bar”.

Katarzyna de Castellatti-Gotin