– Nie odchodźcie. Nie poradzę sobie sama – prosiła, gdy szli ku drzwiom.

– Poradzisz sobie, jesteś Ostojańska, moja krew. – Ojciec spojrzał na nią ostatni raz.

– Zabierzcie nas ze sobą…

Nigdy wcześniej nie czytałem żadnych powieści Wioletty Sawickiej. Jest ona pedagożką i dziennikarką, pisze reportaże. Przyznam jednak szczerze, że do sięgnięcia po książkę pod tytułem „Oleńka. Panienka z białego dworu” zachęciły mnie słowa umieszczone na okładce, które informują nas, że powieść opisuje „dramatyczne dzieje polskiej rodziny ziemiańskiej z Wileńszczyzny”. Tytuł ten ukazał się nakładem wydawnictwa Prószyński i S-ka i otwiera cykl „Wiek miłości. Wiek nienawiści”.

Autorka informuje nas, że pierwowzorem postaci tytułowej Oleńki była jej prababcia. Akcja powieści rozpoczyna się w Ostojanach w 1913 roku.

Powiedzmy od razu, że fabuła książki nie jest zbyt wyszukana ani zanadto nowatorska. Nie piszę jednak tego w negatywnym kontekście. Autorka bowiem sięga po utarte i wielokrotnie powtarzane schematy, potrafi jednak nadać opowiadanej historii sporo świeżości. Jeśli dodamy do tego język i styl powieści, to otrzymamy całkiem przyjemną i interesującą lekturę.

Oleńka jest córką bogatego właściciela ziemskiego. Zakochuje się – z wzajemnością – w biednym nauczycielu Joachimie. Młodzi są sobą naprawdę zauroczeni. Mają jednak świadomość, że ich związek byłby mezaliansem i nie zostanie zaakceptowany przez ojca dziewczyny.

Istotnie – ten planuje dla niej całkiem inną drogę. Zamierza wydać córkę za księcia. Jest pewien, że zapewni jej to dostatnie życie, a cała rodzina jeszcze bardziej zyska na znaczeniu. Niestety nieprzewidziane okoliczności komplikują plany wszystkich bohaterów.

Sielanka zostaje nagle i brutalnie przerwana. Oleńka – dotąd bogata dziedziczka – zostaje ciężko doświadczona przez los. Głód, poniewierka, czyhające zewsząd niebezpieczeństwo – wszystko to staje się częścią losów dziewczyny.

Jak potoczą się losy Oleńki? Czy dziewczyna zazna prawdziwej miłości i szczęścia? Wioletta Sawicka napisała naprawdę dobrą powieść. Zwyczajnie jesteśmy ciekawi dalszych losów bohaterów. Chociaż książka podąża utartym schematem, autorka umiejętnie wprowadza nowe elementy, podsycając zainteresowanie czytelnika. Ja jestem na tak!

Wojciech Sobański