Hazel Bannock to owdowiała i (rzecz jasna) piękna miliarderka, właścicielka koncernu naftowego Bannock Oil. Ma córkę Caylę, naiwną, dwulicową i (rzecz jasna) rozpuszczoną nastolatkę, która dzięki własnej głupocie pakuje się w tarapaty – podczas rejsu luksusowym jachtem zostaje porwana przez somalijskich piratów. Członkini rodu Bannock jest dla nich niezwykle cenną zdobyczą – amerykańską księżniczką pochodzącą z najbogatszej rodziny 'najbardziej znienawidzonego kraju niewiernych'. Na szczęście (ufff!) Hazel poznaje Hectora Crossa, dowódcę i właściciela firmy ochroniarskiej czuwającej nad Bannock Oil. Ten oto muskularny i (rzecz jasna) przystojny osobnik spieszy paniom z pomocą. Czy Hectorowi i jego drużynie uda się uwolnić Caylę? Czy dziewczyna wyjdzie z opresji bez szwanku? Ile ofiar pochłonie ta niebezpieczna operacja? Wszak wiadomo, że 'zguba wszystkim wrogom Allaha'...

No dobrze, być może pozwoliłam sobie na zbyt dużą dawkę sarkazmu. Już tłumaczę: „Piekło na morzu” stanowią dwa główne wątki. Jeden to całkiem sprawnie poprowadzony wątek sensacyjny – z wartką akcją (strzelaniny, pościgi) oraz, przede wszystkim, pouczającymi i wiarygodnymi opisami muzułmańskich zwyczajów, obrzędów, modlitw... Zderzenie postaw chrześcijańskich z islamskimi może wznieść w czytelniku autentycznie silne uczucia. Gdyby autor skupił się tylko na powyższych, moja ocena byłaby, jak przypuszczam, wysoka. Co prawda dialogi są nieco drewniane, postaci w sumie słabo zarysowane, a nagromadzenie banałów miejscami przyprawia o mdłości, to jednak najbardziej liczy się interesująca fabuła. Już sam fakt, że ten temat tak wciąga (przynajmniej mnie wciągnął), skłania do pochwał dla warsztatu pisarza. Niestety, pan Smith (lub jego wydawca, mniejsza z tym) wpadł na jakże zaskakujący pomysł, by w to wszystko wpleść wątek miłosny. I na tym opiera się drugi wątek, wątek nijaki. Kiedy po dość intrygującym początku (piasek pustyni, karabiny, helikoptery) historia zaczęła niebezpiecznie wkraczać na tereny różnego rodzaju wypukłości, stosunków i pocałunków, zrobiło mi się zwyczajnie przykro. Ponadto autor uporczywie sili się na bycie zabawnym i generalnie fajnym, co – z żalem przyznaję – nie wywołuje uśmiechu, tylko ośmiesza jego samego. W tym miejscu pragnę zaznaczyć, że nie znam tekstu oryginalnego i nie jestem w stanie stwierdzić, czy to nie jest na przykład wina tłumaczenia. Jednak zaznajomiłam się z wieloma opiniami w języku angielskim i wyraźnie widać, że „Piekło na morzu” zbiera dużo słabsze oceny, niż wcześniejsze dzieła Smitha, nawet wśród jego wiernych fanów.

Trudno jednoznacznie ocenić tę powieść. Pewne fragmenty czytało się bardzo przyjemnie (tu i ówdzie wkradło się trochę dramaturgii, ba, czasami nawet trudno oderwać się od lektury); innych w ogóle nie dało się czytać. Cóż, niech każdy oceni sam. Osobiście jestem chyba zbyt dojrzałą czytelniczką, by dać się nabrać na sztuczki Wilbura Smitha. A może po prostu nie odpowiada mi styl, w jakim pisze? Przyznaję, nie przepadam za prozą, która rozkwita tak czarującymi sformułowaniami, jak na przykład (...) robi tyle hałasu, co kot szczający na belę aksamitu.

A na koniec żart w stylu Smitha. Żebyście wiedzieli, o czym mówię.

- Czy będę ściśle współpracował z panią dyrektor naczelną?
- Będziesz pracował pod jej kierownictwem za dnia i nad nią w nocy.

Miłej zabawy życzę.