Sébastien Samson, francuski grafik i nauczyciel rysunku, pewnego dnia postanowił przebiec nowojorski maraton. Primo: nie biegał od 20 lat (żeby nie powiedzieć, że nie uprawiał żadnego, absolutnie żadnego sportu od 20 lat). Secundo: miał zaledwie kilkanaście miesięcy na przygotowania. Da się? Da! I to bez żadnej straszliwej kontuzji, zawału serca już na starcie czy prób obrócenia swojej obietnicy w żart. A zmagania ze zbliżającym się widmem biegu na ponad 42 kilometry Sébastien opisał (czy też wyrysował) w komiksie „Mój nowojorski maraton”.

Jako początkująca biegaczka (jeśli moje emeryckie – nie obrażając emerytów – tempo można zaklasyfikować jako bieg) uznaję ten komiks za jedną z najzabawniejszych i najlepszych rzeczy, jakie ostatnio czytałam. W pełni mogłam się utożsamić z tym sapiącym, łapiącym zadyszkę po kilkuset metrach, spływającym potem bohaterem. Bo bieganie to nie tylko supermodne stroje sportowe (no jak ich nie kupić, jak manekiny wyglądają w nich tak atrakcyjnie), zegarki z pomiarem tętna (Garmin właśnie wypuścił serię dla fanów Avengersów!) i gadżety, dzięki którym przebiegniesz swój dystans o 0,000637 sekundy szybciej. Bieganie to przede wszystkim ból, wysiłek i zadyszka. Nie wygląda się wtedy ładnie i modnie. Jest się czerwonym na twarzy i spoconym tak, że ubranie można wyżymać. I ma się wszystko w czterech literach (łącznie z nogami). Ale nie dajcie się zniechęcić, bo nadchodzi… euforia biegacza.

Dlaczego Sébastien nie zrezygnował ze swojego szalonego planu? Właśnie dzięki temu obezwładniającemu uczuciu, które przychodzi nagle podczas długiego biegu (dla mnie każdy bieg powyżej 3 kilometrów jest długi). Zalewa was fala cudownie leczących wszelkie dolegliwości ciała i duszy substancji, które produkuje nasz organizm. Czyli moi drodzy: jesteście wtedy na haju! I to całkiem legalnie. Czy to nie jest wystarczająco dobry powód, by zacząć biegać?

No dobrze, ale tak naprawdę dla kogo jest ten komiks? Myślę, że przede wszystkim dla takich jak ja – bardzo (bardzo, bardzo) początkujących biegaczy. W krzywym zwierciadle pokazuje wszystkie problemy, żale i frustracje związane z pierwszymi wyjściami na bieganie. Okazuje się, że nie tylko ciebie bolą kolana, a z tym tempem to nie ma co przesadzać – liczy się, że biegniesz i docierasz do mety. To komiks, który też na pewno ośmieli, by zacząć biegać z innymi, a nie kryć się po lasach, byle tylko lepsi biegacze nas nie obśmiali. I zmotywuje, by osiągać więcej, bo skoro Sébastienowi się udało…

Ale również prawdziwi biegacze i ci niebiegający znajdą w tym komiksie coś dla siebie. Ci pierwsi być może dzięki niemu przypomną sobie siebie sprzed lat, gdy bieg na 5 kilometrów był nie lada wyczynem. A dla tych drugich „Mój nowojorski maraton” może stać się motywacją, by pewnego dnia wstać z kanapy.

Agnieszka Zienkowicz