Niedaleka przyszłość. Do Ziemi dociera śmiercionośne promieniowanie z odległej o osiem lat świetlnych supernowej. Już wkrótce okaże się, że będzie to zabójcze spotkanie dla wszystkich osobników w wieku powyżej trzynastu lat. Rozpocznie się szaleńczy wyścig z czasem, mający przygotować dzieci do przejęcia władzy nad światem bez dorosłych. Jak sobie w nowej rzeczywistości owe opuszczone maluchy poradzą? Czy nasza planeta wkroczy w erę pokoju i dobrobytu, czy może czeka ją okres chaosu i bezprawia?

Autor „Problemu trzech ciał” łączy w swojej powieści wiele popularnych wątków. Znajdziemy tu nawiązania do „Igrzysk śmierci” oraz rozwiązania, jakie Margaret Atwood zastosowała w „Opowieści podręcznej”. Podobny sposób prezentacji zdarzeń z perspektywy historycznej pojawia się też chociażby w „Pamiętniku znalezionym w wannie” autorstwa Stanisława Lema.

Sprawozdawczy styl wpływa bardzo mocno na charakter „Ery supernowej”, czyniąc powieść dość monotonną i nużącą. Sprawia również, iż postacie głównych bohaterów są płaskie i bezbarwne niczym papierowe wycinanki. Trudno z nimi sympatyzować, ciężko do nich z tego samego powodu żywić niechęć. Wiem, że podobne zarzuty pojawiły się już w przypadku trylogii „Wspomnienie o przeszłości Ziemi”, jednak osobowości w nowej książce chińskiego pisarza okazują się jeszcze mniej zróżnicowane.

Autor „Pioruna kulistego” o wiele lepiej radzi sobie z przedstawieniem dzieci jako kolektywu oraz ukazaniem wielkich zmian społecznych kształtujących historię. W swoją powieść wplata urywki wspomnień, sprawozdania z posiedzeń politycznych – dokumenty pomagające uwiarygodnić relację fikcyjnego narratora, pozostającego przez długi czas w ukryciu. Liu szydzi też z postawy dorosłych, którzy pragnąc dla swoich potomków szczęścia i pokoju, jednocześnie przekazują im mimochodem swoją zabójczą spuściznę. A może stara się nam powiedzieć, że przed złem zakodowanym w ludzkim DNA nie ma ucieczki?

Wiele wątpliwości wzbudza również kwestia wymarcia całej dorosłej populacji. Autor, przytaczający w swoich powieściach wiele naukowych danych, nie wyjaśnia, dlaczego ową magiczną granicę granicę miałby stanowić wiek trzynastu lat. Skoro przeżywalność trzynastolatków miała wynosić prawie sto procent, to co ze starszymi nastolatkami? Czyżby ich zdolności regeneracyjne w ciągu roku gwałtownie spadły do zera? A co ze zwierzętami, o których wspominano jedynie mimochodem?

To, czy wierzymy w świat przedstawiony w powieści, zależy od wielu czynników, także od przyjętej przez autora konwencji. Przytoczone przeze mnie niuanse sprawiły, że „Era supernowej” jawiła mi się momentami jako powieść dość niespójna i nielogiczna. Doceniam jednak poczucie humoru Cixina Liu, który wprowadza własną osobę do akcji powieści i pisze o swoich opowiadaniach: „co za chała!”.

Zbytnio surowa w ocenie najnowszego dzieła Cixina Liu nie będę, jednak z pewnością na tle wcześniejszych dokonań autora powieść prezentuje się stosunkowo słabo. Nie jest to zatem pozycja, od której powinno rozpoczynać się przygodę z twórczością chińskiego fantasty, lecz dzieło adresowane do jego fanów oraz miłośników mrocznych, przytłaczających wizji przyszłości.

Ewa Szymczak