Trudno recenzować Mistrza Słowa, a właściwie chyba nawet nie wypada. Jego piosenki śpiewamy dzisiaj, a kolejne pokolenia będą śpiewać długo po nas. „Z kim ci tak będzie źle jak ze mną” w wykonaniu Kaliny Jędrusik wciąż na YouTube obrasta w lajki, a ma już ich ponad milion. Choć moim zdaniem o jakiś miliard za mało, w porównaniu do „Despacito” i innych takich. Uniwersalizm i humanizm jest głęboko zakorzeniony na każdej stronicy „Polskiej miłości”. Niektóre teksty nie są łatwe, o nie. W zbiorze ponad 140 tekstów piosenek i wierszy znajdziemy także te, które nie pamiętają festiwalowych wydarzeń dla przeciętnej publiczności, za to wymagają nastroju i wrażliwości, aby dojrzeć sedno gry słów, zrozumieć puentę. Są to liryki w najczystszym wydaniu, a każdy tekst jest perełką poezji śpiewanej.

Część czytelników może uznać miłość z piosenek Młynarskiego za banał, ale ta pozycja nie jest dla nich. O gustach się nie dyskutuje, można wybrać innego tekściarza na przeżycia duchowe o miłości. Chyba jednak jest ich niewielu tego kalibru, co Wojciech Młynarski. Niemniej jakże inaczej smakuje poezja Młynarskiego rankiem, o wschodzie słońca, a jak odmiennie ciemną nocą w samotnym pokoju! Cytując inną wieszczkę narodową – Szymborską: „Niech ludzie nie znający miłości szczęśliwej twierdzą, że nigdzie nie ma miłości szczęśliwej. Z tą wiarą lżej im będzie i żyć, i umierać”.

Największą przyjemność sprawiło mi natrafienie na kilka rękopisów Młynarskiego. Szkoda, że jest ich tak mało. To zawsze fascynujące móc prześledzić, jakie słowa miały być pierwotnie użyte w komponowanej piosence, a jakie słyszymy w ostatecznej, studyjnej wersji utworu. Wydaje mi się, że inaczej pojmuję słowa Młynarskiego teraz, a więcej będę w stanie zrozumieć i docenić, mając większe doświadczenie życiowe.

Proza życia, która dopadała i Młynarskiego, jest opisywana w rytmie upływu czasu i zmieniających się pór roku. Dzięki datom pod niektórymi tekstami możemy lepiej poznawać uczucia autora, a to bardzo osobiste przeżycie obcować tak blisko z Młynarskim. Ostatni wiersz zamieszczony w książce, będący zarazem tytułem książki, pochodzi z 2015 roku. Potem mamy kilkanaście wierszy niedatowanych, które zostawiają czytającego z tajemnicą nieodgadnioną.

Wachlarz emocji autora jest taki sam, jak każdego Kowalskiego czy Nowaka. Rutyna, znudzenie niektórych bohaterów, kartoflanka i praca biurowa, wszelkie stadia miłości, od zauroczenia po nienawiść. To wszystko jest tak opisane, po prostu tak autentycznie, jakby było samym życiem, codziennymi gestami i sprawami. „Mam złe lata i dobre dni, na pełny los mam pustych dziesięć, jak dobry wstęp – to finał zły, jak ciepły maj – to zimna, długa jesień”.

Jestem ogromnie wdzięczna wydawnictwu Prószyński i S-ka, że wydało ten tomik poezji. „Polska miłość” nie tylko elegancko wygląda na półce, nie tylko inspiruje do wyrażania uczuć i może być wspaniałym prezentem dla kogoś bliskiego. Przede wszystkim jest pamiątką po najwyższej z wysokich kultur i przykładem jakości tworzenia tekstów, o której wielu współczesnych wykonawców może pomarzyć. I to nie wszystko!

W czasach hejtu „Polska miłość” przypomina wszystkim, że miłość nie jest łatwa ani prosta, ale zawsze jest piękna. „Nie zbaczaj na dzień okryty chmurą ciemną. Złą myśl w dobrą zmień. Nad cień ponury popłyń ze mną. Usłysz jak cicha jest tak. Tak, to tęczy głos. I ja zaśpiewam tak: Zbuduję ci tęczowy most. Jasny tęczowy świat, tęczowy las. Jutro – zbuduję ci tęczowy most prosto do mej miłości”.

Alicja Klebba