Tina Hopgood od młodości zafascynowana była człowiekiem z Tollund. Wciąż obiecywała sobie, że odwiedzi muzeum, w którym można go zobaczyć. Pewnego dnia pod wpływem emocji wysyła list do profesora Globa, archeologa, który wiele lat temu prowadził prace w Tollund. Profesor jednak nie żyje od wielu lat, a odpowiedź pisze jeden z pracowników muzeum, Anders Larsen.

Tina i Anders mają ponad sześćdziesiąt lat. Oboje niedawno kogoś stracili – ona przyjaciółkę, on żonę. Oboje prowadzą spokojne życie, nie wykraczając poza zwykłą, szarą codzienność. Kiedy rozpoczynają swoją korespondencję, nikt nie spodziewa się, że wkrótce przerodzi się ona w ciepłą rozmowę dwójki przyjaciół. Patrząc wokół z pewną już mądrością życiową, opowiadają sobie o swoim życiu, o tym, co ich spotkało, analizują konkretne sytuacje. Zastanawiają się, czy ich życie mogło wyglądać inaczej, co przegapili i czego nie zauważają na co dzień – Tina porównuje takie sytuacje do zbierania malin, gdy nie zauważamy wszystkich owoców i musimy przejść wzdłuż krzaczków raz jeszcze. Oboje z listów tego drugiego wyciągają dla siebie coś, o czym wcześniej nawet nie pomyśleli.

„Spotkajmy się w muzeum” nie jest książką, która nas wciągnie i nie pozwoli odłożyć się aż do ostatniej strony. Ta naprawdę cieniutka powieść jest spokojną, ciepłą lekturą, którą czytamy z uwagą, i która nieraz skłania nas do refleksji. Nie musimy mieć sześćdziesięciu lat, żeby zrozumieć bohaterów. Każdy z nas, niezależnie od tego, w jakim jest wieku, na pewno ma coś, co zawsze chciał zrobić, ale co wciąż odkłada na wieczne później. Wszyscy patrzymy wokół, ale nie widzimy tych drobnych rzeczy, którymi moglibyśmy się zachwycić. Prawdopodobnie nie jest to książka, która zupełnie odmieni nasze życie, ale pod wpływem przemyśleń bohaterów może czasem zatrzymamy się i zbierzemy do naszego koszyka o kilka malin więcej.

Anne Youngson stworzyła książkę idealną do tego, by w deszczowy dzień usiąść pod kocem i zagłębić się w rozmowie Tiny i Andersa. „Spotkajmy się w muzeum” jest typem literatury, który określić mogę jednym słowem. Uroczy.

Gabriela Danel