Autor, jak zwykle nienachalnie, przemycił kilka ważnych wątków i treści - nazwijmy je zamiast dydaktycznych – poznawczymi. Mamy zatem problemy rodzinne, mamy kwestię barier w przestrzeni oraz granic w kontaktach międzyludzkich, pojawia się wątek inności, jest również problem patrzenia na ludzi poprzez stereotypy. Najważniejszą sprawą poruszoną przez autora Kacperiady wydaje się jednak być samotność, również w obliczu wyboru dobra i zła. Pojawia się również wątek pozorów czyli tego, jak łatwo dajemy się zwieść, biorąc rzeczy i ludzi za to, czym na pozór są: dobro za zło, osoby hałaśliwe za silne, ludzi starszych za nieszkodliwych itd. Mimo sporego ładunku smutku, zakończenie tchnie nadzieją. Jednocześnie powagę poruszanych kwestii równoważy bardzo subtelny, inny niż zwykle u tego autora, humor, który tym razem kryje się w konstrukcji książki – mamy oto dwie równocześnie prowadzone opowieści, które przy uważnej lekturze wykazują pewne zazębianie się. Koncept tegoż rozdwojenia jest bardzo świeży i oryginalny w swej pozornej prostocie, nadto zawiera elementy metafizyczne. Akcja, choć osadzona w konkretnym miejscu i bliskim nam czasie, przynosi przesłanie o wymiarze uniwersalnym.

Świetne ilustracje Łukasza Samsonowicza potęgują nastrój tajemnicy i grozy. Przyznam się też, że nic mnie tak nie przeraża, jak strachy dzieci czyli to, co potrafią wyprodukować w swojej nieokiełznanej i jeszcze nieskomercjalizowanej wyobraźni nasze niewinne, wydawałoby się, potomstwo. Ponadto tom świetnie sprawdza się jako tytułowy poradnik. Natomiast nie jest już tak oczywiste, jak sugerowałby tytuł, jakiego rodzaju hodowli dotyczy. Jesteście ciekawi? Przekonajcie się sami.

Jowita Marzec