Pod względem kreacji świata przedstawionego ten tom jest równie fascynujący, co poprzedni. Autorka trzyma poziom. Choć akcja rozgrywa się po naszej stronie lustra, magia Krainy Czarów przesącza się szczelinami wszystkich luster. Z każdą stroną jest jej coraz więcej – mrocznej, nieprzewidywalnej, zagrażającej ludziom. Także postacie z Krainy Czarów, które przedostają się na tę stronę, sprawiają o wiele bardziej przerażające wrażenie, kiedy zestawi się je z salą gimnastyczną w szkole, pracownią malarską czy centrum rozrywki. Fantazja A.G. Howard w opisach osobliwości i grozy lustrzanego świata zdaje się nie mieć granic. Aż trudno wyobrazić sobie, co przygotowała dla nas w trzecim tomie…

Pierwsza część cyklu skończyła się pożegnaniem Alyssy i Morpheusa. Wyglądało na to, że dziewczyna podjęła ostateczną decyzję, a przyjaciel z dzieciństwa to uszanował. Jednak srodze zawiedzie się ten, kto oczekiwał końca rozterek w trójkącie. W tym tomie jest ich jeszcze więcej – z jednej strony bohaterka przeżywa wątpliwości względem swojego związku z Jebem, a z drugiej nie potrafi uwolnić się spod wpływu uciążliwego netherlinga. Nietrudno zgadnąć, po czyjej stronie stoi sympatia autorki. Podobnie jak w poprzedniej części ten miłosny trójkąt jest wątkiem całkowicie zbędnym. Niestety, wygląda na to, że literatura YA nie umie jeszcze obejść się bez zawirowań typu damsko-męskiego.

Mniej więcej do połowy książki niewiele się dzieje i spokojnie można by tę część znacznie skrócić. Dopiero gdy na scenę na dobre wkracza magia Krainy Czarów, akcja się rozkręca i lektura staje się o wiele przyjemniejsza. „Alyssa i obłęd” w gruncie rzeczy stanowi wprowadzenie do wielkiego finału, który wedle wszelkich znaków będzie miał miejsce w kolejnym tomie. I na to z niecierpliwością czekam.

Ewa Jemioł