Piñeiro w swojej najnowszej powieści obiecuje wprowadzić czytelników w świat argentyńskiej polityki. Tyle że już po pierwszych stronach wiadomo, że polityki będzie tu tyle, co kot napłakał. Co więcej, zupełnie niepotrzebnie został tu wykorzystany motyw klątwy, który stanowi przerywnik w fabule i wyjaśnienie niezrozumiałych postępków postaci. Ten motyw ma też chyba zwiększyć tylko objętość tej i tak niezbyt grubej książki. A szkoda, bo gdyby go rozwinąć i odpowiednio wykorzystać, można by było wprowadzić znany nam z Ameryki Południowej realizm magiczny, który dodałby powieści polotu. Zamiast tego dostajemy średnio rozpisaną historię, którą bardzo ciężko się czyta.

Román Sabaté to młody chłopak, który z głębokiej prowincji przeprowadza się do Buenos Aires. Nie ma wykształcenia, nie zna się na polityce, dlatego trudno mu uwierzyć w to, że otrzymuje jedną z nielicznych posad w partii politycznej o nazwie Pragma. A jeszcze bardziej w to, że staje się jedną z najbliższych osób Fernanda Roviry. Dopiero po jakimś czasie odkrywa, że jego szef może mieć wobec niego zupełnie inne zamiary.

Gdyby ktoś po lekturze tej książki zapytał mnie o jej bohaterów, mogłabym wymienić co najwyżej imiona i pojedyncze cechy. Wszystkie oprócz Sebastiana są pozbawione wyróżniającego je charakteru, wydają się po prostu płaskie i papierowe. Wobec głównych bohaterów zarzuty są tym większe, gdyż to właśnie oni powinni pchać fabułę do przodu. Tymczasem Román nie wzbudza w czytelniku sympatii, a Fernando, który miał uosabiać polityka zdolnego do wszystkiego, pozbawiony jest jakiegokolwiek „pazura”. Przez to czytelnik ostatecznie otrzymuje dwie postaci, które choć miały stanowić oś powieści, a ich spór trzymać czytelników w napięciu, to przypominają na szybko ulepione postacie z plasteliny, o różnych kolorach, by łatwiej je było odróżnić.

Nie tylko miałkie postacie są tutaj problemem. Autorka żongluje zarówno perspektywą – bo każdy rozdział przedstawiany jest oczami innej postaci, najpierw otrzymujemy perspektywę Romána, a potem Chinki, dziennikarki, która jako jedyna ciągnie w tej książce wątek klątwy – jak i narracją, która w zależności od widzimisię autorki jest pierwszo- lub trzecioosobowa. Podobnie jest z czasem. Piñeiro najpierw stosuje czas teraźniejszy, by później przerzucić się na przeszły i za chwilę znów go zmienić. Od tych zabiegów nie tylko boli głowa, ale również zaczyna się mylić postaci, które niewiele się od siebie różnią.

Gdy zbliżałam się do końca, miałam nadzieję, że w jakiś cudowny sposób wszystko uda się jeszcze ocalić. Historia przyspieszyła, zaczęło się robić interesująco i… pozostaje brak słów. Zakończenie bez żadnego charakteru, a nawet pomysłu, po prostu pójście na łatwiznę, które rozczaruje chyba nawet mało wymagającego czytelnika. Nie spodziewałam po tej powieści niczego wielkiego, ale nie spełniła ona nawet najmniejszych moich oczekiwań. Pozostaje tylko nadzieja, że to rozczarowanie zrekompensuje mi inna, lepsza lektura. Bo jeśli ktoś mnie poprosi o jednozdaniową opinię o tej powieści, to będzie ona brzmiała: gorzkie rozczarowanie.

Nie wiem, czy zdecyduję się jeszcze sięgnąć po książkę pani Piñeiro. Może gdyby „Klątwy” zostały określone jako powieść obyczajowa z politycznym tłem, to moje rozczarowanie po ostatniej stronie byłoby mniejsze. A tym, którzy szukają ostrych politycznych rozgrywek, polecam „House of Cards” – nie tylko serial, ale również jego książkowy pierwowzór.

Kinga Kolenda