Książka ta, w której akcja rozgrywa się w Londynie, w 1817 roku, to historia byłego oficera brytyjskiej armii, Ridera Sandmana, próbującego odnaleźć się w nowej roli. Jest nią stanowisko śledczego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, który musi dowieść, czy wyrok śmierci wydany na jednego z obywateli jest słuszny. Oczywiście nie będzie to zadanie łatwe ani przyjemne i będzie wymagało od Ridera mobilizacji wszystkich talentów. Na szczęście Sandman nie jest byle kim, lecz byłym oficerem armii Jej Królewskiej Mości, weteranem bitwy pod Waterloo, a nade wszystko człowiekiem bystrym, pomysłowym i energicznym.

Bernard Cornwell po raz kolejny udowadnia, że nie bez powodu ma tak liczną rzeszę fanów, bez cienia wątpliwości nazywających go królem powieści historycznej. W przypadku „Złodzieja z szafotu” pokazał również, że i kryminał w najlepszym wydaniu nie jest dla niego czymś obcym. Książka łączy w sobie bogatą w detale i ciekawostki powieść historyczną z trzymającym w napięciu kryminałem, o wartkiej akcji i interesującej fabule. Kilkukrotnie następują mniej lub bardziej zaskakujące zwroty akcji, nie ma tu mowy o monotonii i przynudzaniu niepotrzebnymi wstawkami.

Bohaterowie Cornwella to ludzie z krwi i kości, o bogatych charakterach i wyraźnie się od siebie różniący. Rider, tytułowy złodziej z szafotu, ma przenikliwy umysł, jest odważny i sprytny, ale ma też swoje słabości - jedną z nich jest kobieta, z którą nie może być, a drugą krykiet. Pozostali bohaterowie z kompanii Sandmana również są ciekawi i kolorowi, trochę tylko nienaturalne wydaje się tempo wzrostu liczby jego popleczników, starających się pomóc mu rozwikłać zagadkę. Sandman to człowiek o magnetycznej osobowości, jednak wydaje się, że autor trochę w tej kwestii przesadził. Niemniej, można przymknąć na to oko.

Autor poświęca sporą uwagę kilku głównym kwestiom, z których najważniejsze to zasadność kary śmierci, konflikt francusko-brytyjski z bitwą pod Waterloo oraz... krykiet. Bohaterowie książki debatują kilkukrotnie na temat zasad i sposobu rozgrywki, dzięki czemu można odrobinę przybliżyć sobie tę niezbyt popularną u nas grę. Poza tym w treści powieści znajdziemy całą masę najróżniejszych ciekawostek historycznych z okolic początku XIX wieku, które to czasy są Cornwellowi doskonale znane, co udowadniał już w serii o Richardzie Sharpie.

Polskie wydanie przygotowano przyzwoicie, okładkę opatrzono grafiką przedstawiającą (prawdopodobnie?) stare uliczki Londynu. Jedyną rzeczą, do której mam pewne zastrzeżenia, to przekład, który przygotowała Agnieszka Wyszogrodzka-Gaik. Odniosłem wrażenie, że czasami tłumaczenie jest zbyt sztywne, jakby tłumaczka nie do końca zrozumiała pewne angielskie gry słów (lub z jakiegoś innego powodu nie podjęła próby przełożenia ich). Niemniej gwara „błyszczek” wyszła całkiem fajnie, za co daję tłumaczce drobny plusik.

„Złodziej z szafotu” to bardzo przyzwoicie napisany kryminał, który nie tylko zapewni rozrywkę, ale jest także pouczający, w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Wszystkie informacje są zgrabnie wplecione w treść książki, dzięki czemu nie ma się wrażenia czytania podręcznika do historii. Polecam tę książkę każdemu, kto ma ochotę na lekko napisaną powieść kryminalną. Raczej się nie zawiedzie.

Paweł Kukliński.