Paulina Kuzawińska przenosi nas do schyłku XVI stulecia do zamku Krawarz. W tym miejscu mieszka pewna młoda i piękna kobieta wraz ze swoją córeczką. Weronika von Stiber nie jest jednak szczęśliwa. Jej mąż Alexander Sethon, owiany sławą alchemik, przepada bez wieści. Kobieta wyczekuje jego powrotu, ale zdaje sobie sprawę, że z upływem kolejnych tygodni staje się coraz mniej prawdopodobne, by ujrzała małżonka żywego. Pewnego dnia na dziedzińcu zamku pojawia się mężczyzna, który przynosi jego pani złe nowiny. Alexander nie żyje, a okoliczności jego śmierci są niejasne. Weronika ma dość życia w zawieszeniu i chce zacząć wszystko od nowa. Wydaje jej się, że smutne wieści pozwolą jej uporać się z przeszłością, zamknąć ją na klucz i spojrzeć ku nowemu. Jest jednak w błędzie. Młoda dama nie zdaje sobie sprawy, jak bardzo jej życie właśnie się zagmatwało i co ją czeka w przyszłości.

Powieść autorki „Damy z wahadełkiem” oczarowała mnie swoją magią, klimatem i błyskotliwością. Fabule obca jest stagnacja, ciągle coś się dzieje i komplikuje. Autorka zachwyciła stylem, językiem i kreacją postaci. Nie występuje ich wiele, ale każdy z poznanych bohaterów jest inny i ma skomplikowaną osobowość. Każdego trudno jest jednoznacznie ocenić w kategoriach dobra i zła. Paulina Kuzawińska umiejętnie, z każdą stroną, podkręca napięcie, by w zakończeniu posunąć się do mistrzostwa w tej dziedzinie. Finał książki jest ogromnie zaskakujący i dynamiczny. Idealnie zwieńcza historię, która jest bezgranicznie okraszona magią.

„Żona alchemika” to zgrabne połączenie powieści historycznej i emocjonującego romansu opartego na trójkącie – ich dwóch i ona jedna. Weronika to zaskakująca bohaterka, która nie deklaruje jawnie swoich uczuć i wyborów, a bezwstydnie wodzi czytelnika za nos, okazując swoje względy zarówno jednemu, jak i drugiemu alchemikowi, którzy toczą między sobą walkę o odkrycie receptury na nieśmiertelność oraz o kobietę.

Najnowszy tytuł pióra Pauliny Kuzawińskiej rozbudza do granic możliwości wyobraźnię czytelnika, skupia jego uwagę i oczarowuje obrazami, które za sprawą zapisanych na kartach książki słów przesuwają się nam przed oczyma w trakcie czytania. Wszystko wydaje się dynamiczne, realne i prawdziwe. Magia działa i oczarowuje. Alchemia jawi się niczym coś wyjątkowego, które niemożliwe transformuje w możliwe. Błyskotliwe dialogi i zgrabne, plastyczne opisy dodają powieści uroku, a książka przypomina mieniący się paletą barw kalejdoskop, który obraca się coraz szybciej i szybciej.

Nie mogę odmówić tej książce pochwał, tak jak nie mogę jej za cokolwiek skrytykować. Jej jedyną wadą jest tylko i wyłącznie to, że się kończy. To doskonała lektura na relaks, świetna propozycja na wolny wieczór. Jeśli chcecie wsiąść na czytelniczy rollercoaster i popłynąć w świat magii, uczuć i rywalizacji, śmiało zagłębcie się w tę powieść. Rozczarowanie na pewno was nie dopadnie. Miłej przygody w magicznym świecie alchemii.

Bernardeta Łagodzic-Mielnik