O strategii, taktyce i wielkich dowódcach napisano wiele. Książkę Martina van Crevelda wyróżnia jednak to, że jest jedną z niewielu zajmująca się wyłącznie dowodzeniem. Autor śledzi jego rozwój przez dwa tysiące lat – od starożytnej Grecji do wojny w Wietnamie. Analizuje w niej problemy nierozłącznie związane z zarządzaniem i dowodzeniem armiami, włączając w to administrowanie wojskiem, organizację sztabów, metody łączności, broń czy logistykę. Analiza ta jest zaś punktem wyjścia do zbadania zależności między procesem dowodzenia a strategią.

Martin van Creveld, w swoim niezwykłym stylu, poprowadzi nas przez kampanie Napoleona i Moltkego, okopową rzeźnię nad Sommą w 1916 r., wojnę Jom Kippur i wojnę w Wietnamie, skupiając się na sposobach i środkach dowodzenia – w szczególności zaś na tym jak działały one w praktyce. Autor odkrywa przed nami, że techniczne wynalazki takie jak kolej, telegraf, karabin, radio, śmigłowiec i czołg nie tylko dają dowódcy nowe możliwości odniesienia zwycięstwa w bitwie, ale jednocześnie wprowadzają nowe ograniczenia.

Chociaż zmieniają się środki i sposoby dowodzenia, to podstawowym celem dowódców jest poznanie zamiarów przeciwnika, uzyskanie pewności co do tysięcy czynników tworzących środowisko wojny – poczynając od pogody, a kończąc na skażeniu radioaktywnym terenu oraz na pewności co do stanu, zamiarów i umiejętności własnej armii. Autor konkluduje, że postępy w dowodzeniu osiągano nie tyle dzięki zastosowaniu najnowszych technologii, lecz dzięki znajdowaniu sposobów na przekraczanie ograniczeń już istniejących.