Na przedmieściu miasteczka Okolnicy, w obrębie dostatniej zagrody — siedział pod rozłożystą lipą chłopaczek, widocznie srodze czymś zmartwiony... bo i ciężkie westchnienie wyrywało się nieraz z jego udręczonej piersi...
Zapytajmy go o przyczynę żalu, bo naprawdę chyba coś poważnego musiało go dotknąć!
Z powierzchowności należałoby wnosić, że nie powinien się tak bardzo smucić: Dość białe i niezapracowane ręce świadczyły, że do cięższej roboty nie bywał zmuszany, ubranie wskazywało, iż mu się wcale dobrze powodzi — jeżeli się zaś dowiemy, że owa dostatnia zagroda wraz z inwentarzem żywym i martwym należała do jego ojca, najbogatszego gospodarza w miasteczku, wówczas wywnioskujemy, że troski materialne nie były przyczyną smutku.
A przy tym: Cudne, aksamitne, czarne oczy, kruczy, bujny włos, prześliczna cera ładnej twarzy w niejednej dziewczynie obudziłaby szaloną zazdrość. Mając taką twarz obeszłaby się i bez malowania, i bez różu — a nawet pomadka do ust okazałaby się zbędna, co na obecny kryzys stanowiłoby pokaźną oszczędność w wydatkach, robionych często na rachunek ojczulka lub mateczki, bez ich wiedzy... - (fragment książki)