Oczy Kenta błyszczały. Twarz była czerwona. Lecz nie o śmierci myślał w danej chwili. Przez mózg przelatywały mu już wspomnienia znanych miejsc, mogących zapewnić kryjówkę i bezpieczeństwo. Żaden człowiek na Dalekiej Północy nie znał lepiej od niego zapadłych kątów, przelicznych zakamarków nieznaczonych na mapie, gdzie słońce wstaje i idzie spać, nie pytając prawa o pozwolenie. Byle skoczyć przez to okno, byle mieć siły do drogi, a policja może go szukać i sto lat bez żadnego rezultatu.