Powieść o utopii - społecznej i artystycznej - której pojecie miało duże znaczenie w klimacie dziewiętnastowiecznej Europy.

Jedna z głównych bohaterek jest żyjąca w pierwszej połowie XIX w. Flora Tristan, która była związana z ówczesnymi ruchami utopijnymi (Saint-Simon, Fourier), ale również miała wiele własnych, oryginalnych koncepcji. Walczyła o prawa kobiet i próbowała włązyć walkę z dyskryminacja do politycznych celów ruchów utopijnych. W pewnym sensie była wielka pionierka feminizmu.

Była również babka Paula Gauguina, drugiego bohatera ksiąki, który na swój sposób także był utopista, nie społecznym, ale działająym w sferach artystycznych. Wierzył w społeczeństwo opierająe się na pięknie, w którym to społeczeństwie sztuka nie będzie się ograniczała do malej grupy twórców, krytyków i kolekcjonerów, ale będzie powszechna działalnością. Wierzył, ze cos takiego ma miejsce w społeczeństwach prymitywnych, i dlatego osiadł na Tahiti, gdzie chciał znaleźć raj na ziemi.

Vargas Llosa nie uważa tej książki za powieść historyczna - choć występują w niej dwie postaci historyczne. Książka opisuje świat utopii, jego pozytywne i negatywne aspekty. Pisarz zainteresował się tym tematem, bo Flora Tristan była córka Peruwianki. W Peru spędziła rok, po którym to doświadczeniu została działaczka społeczna. Gauguin również mieszkał w Peru - spędził tam siedem lat, podczas których rozbudziło się w nim zainteresowanie dla sztuki Inków.