Książkę tę zalicza się do klasyki w dziedzinie samopomocy. Autor nie powodował się kokieterią, gdy dedykował ją swym pacjentom. To oni bowiem, zaczytując się w zapiskach terapeuty i widząc, jaki entuzjazm wzbudzają wśród ich znajomych, nakłaniali go do publikacji. Ujęte w formę listów do młodej przyjaciółki notatki to zapis trzyletniej pracy terapeutycznej. Zawierają odpowiedź na wiele pytań dotyczących samopoznania, świadomości, miłości i motywów postępowania, a gdy odpowiedzi jednoznacznej nie można uzyskać — z powodu zawiłości ludzkiej psychiki — „dają do myślenia”. Bo gdy jest się razem, można tworzyć bliską więź. Ale tylko gdy dopuszczam myśl, że możliwe jest rozstanie, „razem” ma wartość. Według mnie, para to nie dwoje, ani nie jedno, lecz trójka. To trzy różne jednostki: on, ona i para. Kiedy rodzi się między nimi harmonia, jest cudownie. Ja, ona i my… Moja ulubiona myśl pozwalająca mi określić miłość to stwierdzenie, że to radość ze zwykłego istnienia drugiej osoby. „Kiedy ciebie chcę, jest to tak, jakbym podcinał ci skrzydła, abyś zawsze była przy mnie. Kiedy cię kocham, cieszę się, gdy widzę, jak rozpościerasz skrzydła i lecisz”. Dlaczego chcesz mieć pewność, co czuje druga osoba? Myślę, że chcesz utwierdzenia. Ale jedyną pewną rzeczą jest to, co sama czujesz. Zapytaj więc raczej, czy TY czujesz się pożądana, potrzebna, kochana, i uwierz w to swoje uczucie. Zawsze uważałem, że najpiękniejszą odpowiedzią na „Bardzo cię kocham” jest zdanie: „A ja czuję się bardzo kochana”.