Uderzyła mnie powierzchowność tego młodziana. Było w nim coś szlachetnego i zarazem coś nikczemnego, odpychającego. Nie mogłem przyjrzeć mu się dokładnie, gdyż coś mię odstręczało od patrzenia na niego. Odchodząc od tłumu spytałem żołnierza, który wydał mi się trzeźwiejszy od swoich kolegów:
— Któż to jest ten, co tak dziarsko tańczy?
— Nieszczęśliwy! — odparł pośpiesznie żołnierz i podążył za tłumem.
Żołnierz dziwnie jakoś wymówił słowo „nieszczęśliwy". Wydało mi się, że nazywa tym słowem jakiś stan społeczny, a nie to, co ono właściwie oznacza. Później dowiedziałem się, że inni ludzie też tak wymawiali tam to słowo, a kiedy oswoiłem się z nim, zacząłem je wymawiać w podobny sposób...

[fragment książki]