W 2012 roku Klara Nowakowska nieoczekiwanie – po ośmiu latach przerwy – przypomniała o sobie książką poetycką, poświęconą jednej z wrocławskich ulic. Powrót na scenę spotkał się z dobrym przyjęciem: tom został wyróżniony wrocławską nagrodą WARTO. Rok później ukazuje się zbiór wierszy, nad którym poetka pracowała długo przed Ulicą Słowiańską.

Niska rozdzielczość składa się z premierowych tekstów pisanych w latach 2002-2012. Czy to wciąż poezja uliczna? Jeśli faktycznie nowa książka Nowakowskiej nie jest już w tej mierze, co poprzedni tytuł, zdeterminowana przez konkretny wycinek realnie istniejącej przestrzeni, nie oznacza to rezygnacji z operowania konkretem w charakterze dominującego poetyckiego narzędzia. Wręcz przeciwnie.

Wrocławska poetka wciąż z dużą werwą kondensuje, ścieśnia, zagęszcza. Jej żywiołem są wiersze spakowane do formatu nie większego niż SMS, ale dzieje się w nich więcej niż w niejednym poemacie. Lapidarne teksty Nowakowskiej mają w sobie rzadką właściwość namacalności. Pojęcia egzystują z anegdotami, niewinne obrazy okazują się zwodnicze, a zwykłe scenki z życia błyskawicznie potrafią wystrzelić na poziom meta bez używania krzykliwych, efekciarskich – no właśnie – metafor. Niska rozdzielczość robi to inaczej. Po cichu. Na naszych oczach. W biały dzień.

Klara Nowakowska (1978) – opublikowała zbiory wierszy Zrosty (1999), Wodne wiersze (2002), Składnia (2004) i Ulica Słowiańska (2012). Laureatka głównej nagrody w konkursie im. Jacka Bierezina (1998) i nagrody „Gazety Wyborczej” WARTO (2013). Mieszka we Wrocławiu przy ulicy Słowiańskiej.