Przybrana w kostium filozoficznego dyskursu poetycka narracja książki prowokuje do myślenia przede wszystkim logiką paradoksu i paradoksami logiki, jest próbą całkowitej depersonalizacji, „wyjścia z siebie” dla dzieła samopoznania. Jak to trafnie ujmuje Rutkowski, „«fabula rasa» jest utopijną ideą, którą realizuje każdy swoim życiem, «Fabula rasa» jako dialog edwarda stachury z człowiekiem-nikt, fragmentarycznym wcieleniem tej idei”.