Książka – refleksja; efekt przemyśleń nad istotą rosyjskości upatrywanej w religijnym szale pełnym kontrastów; przesłania, opisy i wyobrażenia naszkicowane nie tylko w prozie Dostojewskiego. Autor, postępując według instrukcji samego Dostojewskiego „rozłupuje siekierą” istotę rosyjskości, żeby zajrzeć w podstawy jej duszy.

Wychodząc od idei i następstw Raskoła autor charakteryzuje społeczeństwo opartego na wierze pełnej przeciwieństw, tak zapętlonej w rozważaniach, że nie potrafi zróżnicować pojęcia Chrystusa i Antychrysta, a co za tym idzie – dobra i zła. Chaos, upór, mistycyzm, miłość i nienawiść, to wszystko cechy widoczne w Rosjanach, współczesnemu czytelnikowi przedstawienie w pełni realizmu na kartach powieści Dostojewskiego. Rosja przedstawiana przez pisarza i twórczość autora kreowana przez obserwację i uczestnictwo w chaosie religijnych roztrząsań.
Osobom obeznanym z twórczością Dostojewskiego, wiele wniosków i przemyśleń opisanych w tej niewielkiej pozycji wydać się może oczywistymi, niemniej autor postawił sobie za cel maksymalne wniknięcie w rdzeń rosyjskiej duszy, jego dosłowność i symbolikę przekazaną w prozie wielkiego pisarza. Nie ze wszystkimi trzeba się zgadzać, warto jednak się nad nimi zastanowić.
Bo na przykład częste występowanie odcieni żółtego w opisach pomieszczeń i tła w „Zbrodni i karze” może być nieświadomym zabiegiem, ale z drugiej strony – może się w tym kryć wręcz podprogowe nawiązanie do złotej barwy w kulturze rosyjskiej jednoznacznie utożsamianej z kolorem cerkiewnych ikon, a więc – ze sferą ducha. Jak było naprawdę? Tego można tylko domniemywać.

Książka – refleksja; efekt przemyśleń nad istotą rosyjskości upatrywanej w religijnym szale pełnym kontrastów; przesłania, opisy i wyobrażenia naszkicowane nie tylko w prozie Dostojewskiego. Autor, postępując według instrukcji samego Dostojewskiego „rozłupuje siekierą” istotę rosyjskości, żeby zajrzeć w podstawy jej duszy.

Wychodząc od idei i następstw Raskoła autor...