Największym szczęściem dla człowieka jest kochać i być kochanym

Wybrałam tę książkę z uwagi na różnorodność emocji z jaką trzeba się zmierzyć podczas czytania. Autorka stawia czytelnika pod ścianą i sprawdza naszą wytrzymałość na cierpienie pod każdą postacią. Cała książka skupia się głównie na radzeniu sobie z traumą a właściwie na znalezieniu sposobu na życie, odnalezieniu światełka w tunelu. Nie było łatwo, czytając o rzeczach trudnych, przekraczających ludzkie pojęcie nie sposób zachować kamienną twarz i powiedzieć: "mnie to nie dotyczy". Pani Bellus wprost zwraca się do czytelnika z przekazem: doceń to co masz, ciesz się tą chwilą. Może zabrzmi to banalnie, ale sensem życia jest i zawsze będzie miłość: do drugiego człowieka , rodziny, zwierzęcia.... a reszta to tylko dodatek.
Historia jest momentami bardzo cukierkowa, przerysowana, i stanowi bardzo duży kontrast do tych smutnych wydarzeń jakie serwowane są bohaterom książki. Myślę, że był to celowy zabieg. Czy warto przeczytać? W mojej ocenie tak. Odnalazłam w tej historii kawałek siebie, ale również ta książka wyrwała mi serce i zmusiła do zastanowienia czego brakuje mi w życiu, co nie daje mi szczęścia. Okazało się, że jest nią rodzina. Marlee choć jej życie na pewnym etapie jest gehenną to jednak ma wsparcie, szacunek i miłość i to daje jej siłę, by żyć dalej. Godne pozazdroszczenia w dzisiejszych czasach.

Największym szczęściem dla człowieka jest kochać i być kochanym

Wybrałam tę książkę z uwagi na różnorodność emocji z jaką trzeba się zmierzyć podczas czytania. Autorka stawia czytelnika pod ścianą i sprawdza naszą wytrzymałość na cierpienie pod każdą postacią. Cała książka skupia się głównie na radzeniu sobie z traumą a właściwie na znalezieniu sposobu na życie,...