Druga część zapowiadała się bardzo dobrze. Odbita branka została porwana, ale cóż z tego, jeśli ten wątek umarł śmiercią naturalną i autor szybko przeniósł nas do obozu Sobieskiego. U Sienkiewicza miłość, wojna i przygoda współistniały, tutaj niestety tego połączenia zabrakło. Czarski znów raczył czytelnika pięknie odmalowanymi potyczkami i bitwami, ale dla mnie to za mało, by powieść mnie wciągnęła. W dowolnym momencie przerywałam czytanie, bez żalu, że muszę to zrobić.
Niektóre urywki mnie nawet denerwowały, bo jeśli ktoś tak świadomie nawiązuje do stylu, wątków i języka Sienkiewicza, to pisanie o kastrowaniu i „ gównojadach” budzi po prostu mój niesmak. Podobnie ma się z golibrodą Korycińskim wel Zagłobą. Na przykład, w Potopie Zagłoba (bądź co bądź uznany już rycerz) jedzie do Lubomirskiego, ale w towarzystwie jeszcze bardziej sławnego Jana Skrzetuskiego. Tymczasem w Szerszeniach Sobieski wysyła do „skaptowania” litewskich hetmanów swojego golibrodę Korycińskiego. Kto przy zdrowych zmysłach, by uwierzył, że roztropny król, mógłby tak postąpić? Cóż to byłby za afront?! I jeszcze to naiwne tłumacznie, że Sobieski nie miał nikogo innego do dyspozycji.
Doczytałam do końca bez emocji i bez żalu, że dotarłam do ostatniej strony. Mimo wszystko zakupiłam już 3 tom, bo mam nadzieję, że będzie lepszy.
Znów daję 7 gwiazdek, bo w ten sposób chcę docenić pracę autora.

Druga część zapowiadała się bardzo dobrze. Odbita branka została porwana, ale cóż z tego, jeśli ten wątek umarł śmiercią naturalną i autor szybko przeniósł nas do obozu Sobieskiego. U Sienkiewicza miłość, wojna i przygoda współistniały, tutaj niestety tego połączenia zabrakło. Czarski znów raczył czytelnika pięknie odmalowanymi potyczkami i bitwami, ale dla mnie to za mało,...