Przygody 6 chłopaków i jednej dziewczyny na Kazimierzu. Czy uda im się rozwiązać zagadkę sprzed 20 lat? Kim jest tajemniczy pan Kwiecień z Warszawy? A kim jest wspaniała Piękna z Kazimierza, dla której urządzono wielki bal?

Książka już nieco wiekowa (wyd. 1972 r.), jednakże potrafi zaskoczyć. Nie jest raczej bardziej znana, bo nie ma innego wydania, niż to stare, toteż może być trudno ją znaleźć. Również niezbyt znane zdają się być autorki, które nie mają zbyt wielkiego dorobku literackiego. Pomimo tego wszystkiego, książkę pochłonęłam w dwa wieczory, a to pewnie z racji lekkości lektury (w końcu literatura dziecięca, chociaż starszym też podpasuje).

Jedyną rzeczą, która mi się nie podobała, to samo zakończenie, a dokładniej "Zakończenie, czyli rozstanie z osobami i miejscem". Pożegnane zostały tylko dwie osoby z całej bandy, więc nie dowiedziałam się, co stało się z Elką i resztą. Miejscem pożegnania był kościół, a nie jedno z miejsc, w którym działa się akcja; i dopiero w tym zakończeniu pojawiło się tytułowe pawie pióro, które w sumie nawet nie wiem po co było - nic moim zdaniem nie wniosło - więc i tytuł wydaje mi się nieadekwatny do treści, w której przecież działo się wiele ciekawych rzeczy.

Przygody 6 chłopaków i jednej dziewczyny na Kazimierzu. Czy uda im się rozwiązać zagadkę sprzed 20 lat? Kim jest tajemniczy pan Kwiecień z Warszawy? A kim jest wspaniała Piękna z Kazimierza, dla której urządzono wielki bal?

Książka już nieco wiekowa (wyd. 1972 r.), jednakże potrafi zaskoczyć. Nie jest raczej bardziej znana, bo nie ma innego wydania, niż to stare, toteż...