„Odchodzić” to książka, w której autorka próbuje zmierzyć się ze śmiercią ukochanego dziadka. To książka, która uświadamia czytelnikom, że ludzie są z nami tylko na jakiś czas. Od nas zależy, jak silny będzie ich wpływ i na ile skorzystamy z ich bliskości.
To książka, która uświadomiła mi, że bliscy zmarli są wciąż obecni w nas – rozmowy, wrażenia, wspomnienia, to wszystko promieniuje, a relacja może trwać, mimo braku fizycznej obecności.
Autorka pokusiła się o ciekawy zabieg, skupiając się na latach dzieciństwa Henryka i jego później starości. Dzieciństwo to czas najbardziej intensywnych wrażeń i doświadczeń, emocji, które są silne i świeże. Każde późniejsze zdarzenie jest tylko powieleniem pierwszych mocnych uczuć, nic nie jest pierwsze i tak głębokie. Natomiast okres starości to moment, w którym najmocniej zapamiętują nas bliscy, przyglądając się odchodzeniu, chcą jak najdłużej zatrzymać nas w sobie.
Dla każdego człowieka najważniejsza jest dorosłość, okres w życiu, w którym realizujemy marzenia, spełniamy pasje i rozwijamy swoje umiejętności. Autorka niewiele pisze o tych latach, jakby uważała to za naturalną kolej rzeczy, że Henryk był człowiekiem spełnionym. Dla niej ważniejszy był w relacjach z wnuczką, w bliskości i cieple, w chwilach, które zostały jej w pamięci na zawsze.

„Odchodzić” to książka, w której autorka próbuje zmierzyć się ze śmiercią ukochanego dziadka. To książka, która uświadamia czytelnikom, że ludzie są z nami tylko na jakiś czas. Od nas zależy, jak silny będzie ich wpływ i na ile skorzystamy z ich bliskości.
To książka, która uświadomiła mi, że bliscy zmarli są wciąż obecni w nas – rozmowy, wrażenia, wspomnienia, to wszystko...