Książka jest bardzo słaba. Cały ten tekst bardziej przypomina mi dziennik spisany na szybko, aby później móc dokładniej opisać wszystko w pamiętniku. Mogłaby to być baza dla pisarza według której mógłby trzymać się biegu wydarzeń, nic więcej.
Myślę, że ta historia może być dobra dla obcokrajowców, którzy niedawno nauczyli się języka polskiego, postaci wypowiadają się pełnymi zdaniami, dokładnie jak w moich podręcznikach do angielskiego!
Autorka opisuje najmniej znaczące rozmowy, które nic nie wnoszą, nie dają żadnych informacji o bohaterach, bezsensowne marnowanie papieru, ale przynajmniej czyta się szybko.
Wypowiedzi bohaterów są całkowicie pozbawiona emocji, koleżanki Vivianny są sztywne i nigdy nie żartują.
Właściwie niewiele wiemy o otoczeniu bohaterki, o jej rodzinie.
- Tata- istnieje, ale tylko na początku, przychodząc do szpitala dopiero tuż przed operacjami pyta córki o co w tym chodzi
- Mama- opiekuńcza, koniec informacji.
- Maks- ma ciemne włosy i oczy oraz jest niesamowity. Nie wiemy dlaczego jest taki inteligentny i świetny. Wierzymy Viviannie na słowo.


Mogłabym jeszcze pisać i pisać, ale po co. Po prostu nie warto, na tą pozycję straciłam już wystarczającą ilość czasu. Nie powiem, że polecam, z resztą sami zdecydujcie lub po prostu spróbujcie, w moim odczuciu nie warto.

Książka jest bardzo słaba. Cały ten tekst bardziej przypomina mi dziennik spisany na szybko, aby później móc dokładniej opisać wszystko w pamiętniku. Mogłaby to być baza dla pisarza według której mógłby trzymać się biegu wydarzeń, nic więcej.
Myślę, że ta historia może być dobra dla obcokrajowców, którzy niedawno nauczyli się języka polskiego, postaci wypowiadają się...