Demony ludowe w publikacji naprzemiennie nazywane są demonami słowiańskimi, ponieważ ich geneza wywodzi się z wierzeń przedchrześcijańskich, kultywujących przyrodę i dusze przodków z rodu, a także wyjaśniających niebezpieczne czy nieznane dawniej zjawiska atmosferyczne oraz stany świadomości. Chętnie wypełniano nimi lasy, żalniki (dawne cmentarze), rozdroża czy obejścia. Dzięki współczesnym antropologiczno-etnologicznym interpretacjom dawnej rzeczywistości z łatwością można wytłumaczyć symbolikę oraz powody pojawiania się demonów w tych, a nie innych miejscach. W ludowej wizji świata demony były immamentną częścią ożywionej przyrody, która była aktywnie zainteresowana życiem i działaniem człowieka. Taki „monitoring” przyrody oraz niejakie uzależnienie człowieka od pogody i pór roku sprawiał, że każda praca w polu była rozpoczynana i kończona obrzędami, przepełniona była symboliką płodnościowo-wegetacyjną; szanowano i czczono plony natury oraz dziękowano za nie poprzez m.in. składanie ofiar z pierwocin i doroczne rytuały, czego pokłosiem są np. współczesne dożynki, świętowanie kupalnocki, wigilii Bożego Narodzenia czy Wielkanocy.

Demony ludowe w publikacji naprzemiennie nazywane są demonami słowiańskimi, ponieważ ich geneza wywodzi się z wierzeń przedchrześcijańskich, kultywujących przyrodę i dusze przodków z rodu, a także wyjaśniających niebezpieczne czy nieznane dawniej zjawiska atmosferyczne oraz stany świadomości. Chętnie wypełniano nimi lasy, żalniki (dawne cmentarze), rozdroża czy obejścia. Dzięki...