Raz zaczętych książek nie należy porzucać, przemęczyłem się więc. Z trudem - przebrnięcie przez cienką w sumie książeczkę zajęło mi ponad trzy tygodnie...

"Chcę żyć" to żaden tam "wstrząsający dokument codzienności w państwie totalitarnym" ani świadectwo osoby "inteligentnej, wrażliwej (...) rozumiejącej znacznie więcej z tego, co się dzieje wokół niej, niż jej starsze siostry i koleżanki". "Chcę żyć" to chaotyczny i zwyczajnie nudny pamiętniczek zapatrzonej w siebie, nie budzącej krzty sympatii nastolatki. Kochliwej (pół tekstu to płytkie rozważania o urodzie kolegów z klasy - coś by z nimi chciała, ale się boi), zapatrzonej w siebie (te ciągłe wynurzenia o własnych, rzekomo zaprzepaszczonych, zdolnościach i pogarda dla "prostych" koleżanek) i wykazującej wyjątkowe, nawet dla swojego wieku, skłonności do dramatyzowania.

Gdyby chociaż (tu uwaga do wydawców) jakiś historyk zadbał o tło historyczne... spróbował podsumować, w epilogu czy choćby przypisach, jaki los spotkał Lowkę, Lindego, Żenię i resztę przewijającego się przez tekst towarzystwa... może nie zlaliby się oni wówczas w bezkształtną masę. Może dałoby się zżyć z którymś z nich. Może miałoby się poczucie, że czas poświęcony na lekturę nie jest czasem straconym.

I tylko anonimowego agenta NKWD, który musiał czytać te wynurzenia i jeszcze z pełną powagą wyłapywać "kontrrewolucyjne" fragmenty, jest mi żal. Sam skazałem się na lekturę i mogę być zły tylko na siebie. A on?

Raz zaczętych książek nie należy porzucać, przemęczyłem się więc. Z trudem - przebrnięcie przez cienką w sumie książeczkę zajęło mi ponad trzy tygodnie...

"Chcę żyć" to żaden tam "wstrząsający dokument codzienności w państwie totalitarnym" ani świadectwo osoby "inteligentnej, wrażliwej (...) rozumiejącej znacznie więcej z tego, co się dzieje wokół niej, niż jej starsze...