Cesarzową Sisi znałam dotąd głównie z filmu, w którym w jej rolę wcieliła się Romy Schneider. Jak się okazuje, filmowcy w bardzo wyidealizowany sposób pokazali zarówno samą cesarzową, jej rodzinę jak i cesarski dwór. W filmie wszystko wyglądało bardzo sielsko. Natomiast autor książki doskonale nakreślił tło historyczne, polityczne, obyczajowe tamtych czasów jak i dosyć rzetelnie (na tyle, na ile pozwalały zachowane źródła historyczne) nakreślił osobowość młodziutkiej cesarzowej. W oczy rzuca się konflikt pomiędzy zasadniczą i władczą teściową Zofią i skromną, nieśmiałą Sisi, która dosłownie z dnia na dzień została wyrwana z ciepłych ramion rodziców i rodzeństwa i rzucona na głębokie wody władzy jaką przyszło jej sprawować pełniąc funkcję cesarzowej. Teściowa miała obowiązek być nawet w sypialni młodych małżonków aby sprawdzić czy doszło do skonsumowania małżeństwa. W obcym kraju, z obcymi ludźmi, z ciągle nieobecnym mężem i wtrącającą się do wszystkiego teściową, która niemal w każdej sprawie narzucała swoją wolę. Do tego szybka ciąża, depresja poporodowa, ciągłe bycie pod obserwacją, z asystą służby. Szczerze jej współczułam. Obowiązki reprezentacyjne były tak liczne i męczące, że zachodzę w głowę, jak w ogóle to wytrzymała. Zresztą autor wyraźnie podkreśla, że podobny los wiodły wówczas wszystkie kobiety, które były żonami królów, cesarzy czyli mężczyzn sprawujących władzę. Podziwiam Sisi również za to, że znalazła na tyle odwagi aby walczyć o swoje prawa, wymóc na mężu i teściowej częstsze kontakty z dziećmi, móc samej decydować o składzie pracującego przy niej personelu czy w końcu podjąć decyzję o półrocznym wyjeździe na Maderę w celu podreperowania zdrowia. Oficjalnie mówiło się o chorobie płuc, a wszystko wskazywało na depresję i przeciążenie obowiązkami. Książka napisana świetnie, do tego unikatowe fotografie cesarzowej. Przeczytałam całość na jednym oddechu. Rozczarowało mnie natomiast samo zakończenie. Powieść nagle się urywa... I nie wiadomo co dalej. W ogóle nie opisano jak zginęła Sisi, w jakich okolicznościach, jak to wyglądało, co działo się na dworze cesarskim tuż po jej śmierci. Ze względu na to zakończenie obniżam swoją ocenę książki o jeden punkt, bo inaczej dałabym maksymalną ilość punktów. Już dawno nie czytałam czegoś tak dobrego. Autor miał utrudnione zadanie, bo nie zachowało się zbyt wiele źródeł historycznych i nie wszystkie zapewne mu udostępniono. Ale uważam, że na tyle, na ile mógł, oddał ducha tamtych czasów, klimat panujący na wiedeńskim dworze, a przede wszystkim możliwie najrzetelniej przybliżył postać niezwykłej kobiety - cesarzowej Sisi. Pomijając końcówkę to całość w moim odczuciu – doskonała.