Pisarze true crime mają z czego czerpać, to trzeba im przyznać. A mimo to ostatnio mam wrażenie, że ten gatunek kręci się ciągle wokół tych samych tematów i tych samych osób. Sprawa Candy Montgomery już dawno została przykryta kurzem. I nagle dostajemy nie tylko polskie wydanie reportażu opowiadające o tej szokującej zbrodni, ale również aż dwa seriale na podstawie tej historii.

To była, jak mówi sam tytuł, „Bardzo spokojna okolica”, gdy upalnego lata 1980 roku sąsiedzi odkryli ciało Betty Gore. Kobiecie zadano ponad czterdzieści ciosów siekierą w jej domu, a sprawca zostawił malutkie dziecko ofiary żywe. Okolica, w której wszyscy się znali, zamarła z przerażenia. Brzmi jak opis kolejnego kryminału, który przeczytacie wieczorem? Nic bardziej mylnego, ta historia zdarzyła się naprawdę, a Atkinson i Bloom cierpliwie, krok po kroku, przeprowadzają czytelnika przez kolejne etapy śledztwa i procesu sądowego. Czy obrona własna ma jakiekolwiek granice? A jeśli tak, czy to właśnie czterdzieści ciosów powinno wyznaczać tę granicę?

„(…) zuchwałość tej zbrodni najbardziej utrudniała jej rozwikłanie – straszliwe, brutalne, bezwstydne morderstwo popełnione w biały dzień przez kogoś, kto tak mało dbał o to, czy zostanie przyłapany, że umył się przed wyjściem i w ogóle nie próbował zacierać śladów”.

Atkinson i Bloom oszczędzają czytelnikom makabry i szczegółowych opisów, które miałyby wywołać gęsią skórkę. Nie takie jest ich zadanie i doskonale zdają sobie z tego sprawę. Stronią od ścieżki, którą poszli inni, i nie dają sprawcy za dużo światła, by błyszczeć. Tak naprawdę ich reportaż jest bardziej komentarzem do tamtych czasów, małych społeczności ściśle związanych ze sobą hipokryzją niektórych religijnych środowisk, która ujawnia się dopiero w chwili największej tragedii. Candy Montgomery jest jedynie tłem dla tego wszystkiego, jest stresorem, który wymusza na autorach i czytelnikach dokładniejszą analizę.

To jest dobry reportaż, może czasami aż zbyt szczegółowy, przez co czytelnik może czuć się przytłoczony ilością faktów, którymi jest zarzucany. Ale to wciąż dobry reportaż. Pisanie o takich książkach nigdy nie jest łatwe i nie uważam też, że jest to jeden z najlepszych reportaży, jakie przeczytałam w ostatnim czasie. Ale idealnie wpasowuje się w Serię Amerykańską Wydawnictwa Czarne. W momencie pisania tej recenzji jestem już po obejrzeniu jednego z dwóch seriali, które zaadaptowały tę historię na mały ekran. Na pewno zobaczę też i drugi. Uważam, że fajnie jest obejrzeć któryś z nich po lekturze.

Kinga Kolenda