To pierwsza książka w całości poświęcona wspinaczce kobiet, jaką przeczytałam. Zagadnienie to opisane jest w wielowymiarowy sposób - poruszony jest tu aspekt kulturowy (czy kobiety w ogóle powinny się wspinać zamiast np. wychowywać dzieci), psychologiczny (zaangażowanie w realizację celu), fizyczny (zdolność przetrwania w skrajnych warunkach) i inne.
Arlene Blum z perspektywy lidera wyprawy opisuje szczegółowo ekspedycję na Annapurnę z 1978 roku. Wyjątkowo dużo uwagi poświęca organizacji, m.in. zdobywaniu funduszy i pozwoleń, sporządzeniu zakupów, zatrudnianiu tragarzy i Szerpów. Później szczegółowo opisuje etapy wędrówki do obozu bazowego i obozów rozmieszczonych na górze. O samym ataku szczytowym dowiadujemy się mniej, ponieważ Blum w nim nie uczestniczyła aktywnie (nadzorowała wspinaczkę z niższego obozu).
O tym, jaką cenę musiały zapłacić poszczególne członkinie wyprawy za zdobycie góry dowiadujemy się z jednego z emocjonujących końcowych rozdziałów.
Atutem książki jest podsumowanie udziału w ekspedycji z perspektywy czasu i różnych jej uczestników oraz notki biograficzne ekipy wspinającej się. Bardzo przydatne okazały się zdjęcia, dzięki którym łatwiej było zapamiętać wszystkie kobiety biorące udział w wyprawie.
Wadą natomiast jest chwyt marketingowy z okładki. Przedmowa Maurice'a Herzoga to nawet nie dwie strony tekstu, więc po co aż tak anonsować jego udział w tworzeniu książki? Rozumiem, autorytet i legenda postaci...
Książka jest wciągająca, jej charakter stawia ją blisko literatury podróżniczej, nie tylko górskiej, dlatego może spodobać się szerokiej grupie odbiorców.

To pierwsza książka w całości poświęcona wspinaczce kobiet, jaką przeczytałam. Zagadnienie to opisane jest w wielowymiarowy sposób - poruszony jest tu aspekt kulturowy (czy kobiety w ogóle powinny się wspinać zamiast np. wychowywać dzieci), psychologiczny (zaangażowanie w realizację celu), fizyczny (zdolność przetrwania w skrajnych warunkach) i inne.
Arlene Blum z...