Chyba Trevor Noah mnie rozbestwił swoją świetną książką o dzieciństwie w RPA, bo po jej przeczytaniu pomyślałam, że czytanie książek o Afryce okiem białego turysty to jednak ślizganie się - czasami ciekawe i przyjemne, ale jednak ślizganie się po powierzchni. Niestety, po przeczytaniu dzieła p. Górskiej-Hogan utwierdziłam się w tym. Nie mam wrażenia, żeby moja wiedza na temat Afryki w jakiś istotny sposób wzrosła po tej lekturze, a stereotypów i uproszczeń w niej nie brak, np. stwierdzenie, że w Afryce da się żyć na poziomie i nawet założyć własny biznes, a afrykańskim mężczyznom po prostu się nie chce. Nawet, jeśli jakieś ziarno prawdy w tym jest, to pisanie takich mądrości bez choćby pobieżnego uwzględnienia kontekstu historycznego i kulturowego jest upraszczające i płytkie. Dużo lepiej kwestia wyuczonej bezradności jest poruszona np. w "Safa: nie okaleczajcie mnie" Dirie. A już całkiem rozwalił mnie fragment o całkowitym braku logicznego i ekonomicznego myślenia. Serio autorka musiała zrobić dziesiątki tysięcy kilometrów quadem, żeby odkryć, że człowiek nie rodzi się z umiejętnościami biznesowo-marketingowymi? Niezły był też fragment o ściganiu się ze strusiami na quadach (znaczy, autorka i jej mąż byli na quadach, nie strusie) i stwierdzenie, że gdyby ich ktoś przyłapał, to dostaliby karę za dręczenie zwierząt, ale tak świetnie się bawili. Cóż, może szkoda, że nikt ich nie przyłapał. Jak dla mnie głównym atutem tej książki są ładne zdjęcia, zwłaszcza zwierząt.

Chyba Trevor Noah mnie rozbestwił swoją świetną książką o dzieciństwie w RPA, bo po jej przeczytaniu pomyślałam, że czytanie książek o Afryce okiem białego turysty to jednak ślizganie się - czasami ciekawe i przyjemne, ale jednak ślizganie się po powierzchni. Niestety, po przeczytaniu dzieła p. Górskiej-Hogan utwierdziłam się w tym. Nie mam wrażenia, żeby moja wiedza na...