Kręcą mnie trochę książki o Japonii poza Kanto i kiedy natrafiam na tytuł poświęcony życiu na tzw. prowincji - cokolwiek miałaby oznaczać - są spore szanse, że ją przeczytam.

O ja nierozsądna. O ja nieroztropna. Z jakiegoś powodu nie zaniepokoiłam się, kiedy autor tegoż pamiętniczka, bo nie wiem, jak inaczej nazwać "For Fukui's sake" - z rozbrajającą szczerością wyznał, że jego życiowe ambicje to coś więcej niż czyszczenie szkła jako pracownik laboratorium chemicznego. Co by tu w takim razie robić? Ha, uczyć angielskiego w Japonii, bo do tego, najwyraźniej, nie potrzeba żadnych poważniejszych kwalifikacji poza byciem nativem. W dalszej perspektywie - Zostanie Pisarzem. Papier wszystko zniesie, wiadomo.

Sam przybywa zatem do Japonii. Przypadkiem wbiega na Fuji. Bierze udział w szkolnym dniu sporu w czasie tajfunu. Idzie na wspólne picie z innymi nauczycielami i śpiewa karaoke. Idzie do dentysty. Jest lokalnym dziwowiskiem. Zaprzyjaźnia się z dwójką Japończyków. Spędza noc w hotelu kapsułkowym. Wytrzymuje zimę w Fukui i jeździ na nartach. Jedzie na jednodniową wycieczkę do Tokio, na biwak, nad jezioro i na Hokkaido. Odwiedza warsztat płatnerza i je sushi. Dużo sushi. I jest mu smutno, kiedy wyjeżdża do domu.

To nie jest wyliczenie rozdziałów ani streszczenie przygód Sama Baldwina. To jest jego książka okrojona z nudnych szczegółów, nic niewnoszących triwiów, papierowych postaci i epizodów bez znaczenia. Rozumiem, że można jechać do jakiegokolwiek miejsca na świecie, żeby szukać pomysłu na siebie, niech będzie, że i do Japonii, rozumiem, że można pisać książki, ale nie mam pojęcia, po co pisać nudne książki o wydarzeniach, które mają znaczenie tylko dla samego zainteresowanego?

Z tego, co się orientuję, podróż do Japonii odmieniła jego życie i obecnie Sam Baldwin utrzymuje się z pisania triwiów w różnej maści magazynach internetowych. Ze względów ekologicznych pozostaje mi mieć nadzieję, że jeśli wybierze się w kolejną podróż, nie zechce napisać o tym kolejnej niepotrzebnej książki.

Kręcą mnie trochę książki o Japonii poza Kanto i kiedy natrafiam na tytuł poświęcony życiu na tzw. prowincji - cokolwiek miałaby oznaczać - są spore szanse, że ją przeczytam.

O ja nierozsądna. O ja nieroztropna. Z jakiegoś powodu nie zaniepokoiłam się, kiedy autor tegoż pamiętniczka, bo nie wiem, jak inaczej nazwać "For Fukui's sake" - z rozbrajającą szczerością wyznał,...