Czas na ciąg dalszy przygód Boruto!

Tak, jak pierwszy tom, drugi również opowiada tę samą historię, którą można było zobaczyć w filmie. Może i znałem przebieg wydarzeń, to i tak czytało mi się ją przyjemnie. Tu i tam znalazłem różnice w wydarzeniach. Tom ten ma szybką akcję. Rozpoczynając od egzaminów na chu-nina, kończymy w trzymającej napięciu walce. Poniekąd uważam, że wszystko działo się za szybko. Egzamin na chu-nina trwał w "Naruto"... o kurczę, chyba z kilka tomów, a tutaj zaledwie moment. Szkoda, bo autorzy mogli wykorzystać te walki, aby przedstawić nam bliżej postacie, takie jak np. adoptowany syn Gaary, bądź Araya. Atak na Konohę bardzo mi się spodobał. Wybuchy, duże ilości czakry i szybkie ataki. LUBIĘ TO! Zrozumiałem jednak, że akcja dopiero się zacznie, gdy Sasuke przybył do Boruto w towarzystwie czterech Kage, którzy chcą uratować Naruto. Nie myliłem się. W tomie tym był tylko początek walki z dwoma czlonkami klanu Otsusuki, jednak bardzo mi się spodobał. Akcja dopiero się zaczyna...

Czas na ciąg dalszy przygód Boruto!

Tak, jak pierwszy tom, drugi również opowiada tę samą historię, którą można było zobaczyć w filmie. Może i znałem przebieg wydarzeń, to i tak czytało mi się ją przyjemnie. Tu i tam znalazłem różnice w wydarzeniach. Tom ten ma szybką akcję. Rozpoczynając od egzaminów na chu-nina, kończymy w trzymającej napięciu walce. Poniekąd uważam, że...

Pierwszy tom stanowił dla mnie powtórkę z rozrywki w stosunku do serii „Naruto”. Głównym bohaterem jest znowu młody niepokorny adept sztuk walki, który musi wszystkim udowodnić swoją wartość w nadchodzącym egzaminie. Czy tom drugi powtarza wątki z początku serii „Naruto” czy przedstawia coś nowego?

Rozpoczyna się element egzaminu na chunina polegający na indywidualnych walkach na arenie. Boruto idzie jak burza. Równocześnie dawni wrogowie planują zemstę.

W odróżnieniu od tego jak było w „Naruto” tutaj poszczególne walki są przedstawione w telegraficznym skrócenie. Jest parę bardziej efektownych ciosów i szybko przeskakuje się do kolejnego starcia. Z jednej strony to jest plus, bo przyspiesza akcję. Z drugiej strony należy pamiętać, że w „Naruto” walki te służyły przedstawieniu poszczególnych postaci – ich osobowości, przeszłości czy stylu walki. Tutaj niemal nikt nie zapada w pamięć.

Dosyć spodziewany jest pewien zwrot akcji dotyczący niewyjaśnionych zdolności Boruto. Mógł on być jednak ciekawie poprowadzony. Niestety twórcy zdecydowali się na najbardziej tendencyjne rozwiązanie tego pomysłu. Na dodatek bohater tutaj przeżywa coś, przez co niewiele będzie się różnił od Naruto, chociaż na szczęście to zostaje dosyć szybko odwrócone.

Nowi antagoniści jak na razie nie są zbyt ciekawi. Dosyć nużą zarówno swoim stylem walki, jak i motywacją. Ciekawiej robi się dopiero w finale, który przedstawia dosyć niepokojącą filolozofię życiową jednego z nich.

Rysunki nie robią tu specjalnie wrażenia. Nie ma tu bardzo pomysłowych scen walki, więc rysownik nie miał okazji, żeby się wykazać.

Niestety tom jest raczej średniawy. Nie wykorzystuje paru ciekawych pomysłów, a jedynie kopiuje pewne rozwiązania fabularne poprzedniej serii. Mogę go polecić głównie największym fanom „Naruto”.

Pierwszy tom stanowił dla mnie powtórkę z rozrywki w stosunku do serii „Naruto”. Głównym bohaterem jest znowu młody niepokorny adept sztuk walki, który musi wszystkim udowodnić swoją wartość w nadchodzącym egzaminie. Czy tom drugi powtarza wątki z początku serii „Naruto” czy przedstawia coś nowego?

Rozpoczyna się element egzaminu na chunina polegający na indywidualnych...

Podoba mi się, że w Naruto/Boruto zawsze potrafiono tak doskonale oddać zniuansowanie ludzkich relacji.

Oglądając Naruto nie do końca spodobał mi się wątek z Kaguyą i zakończenie tej historii uważałam za dość średnie, ale okazuje się, że w Otsutsukich jest potencjał. Tutaj go wreszcie wykorzystują.

Podoba mi się, że w Naruto/Boruto zawsze potrafiono tak doskonale oddać zniuansowanie ludzkich relacji.

Oglądając Naruto nie do końca spodobał mi się wątek z Kaguyą i zakończenie tej historii uważałam za dość średnie, ale okazuje się, że w Otsutsukich jest potencjał. Tutaj go wreszcie wykorzystują.