Zadaniem niniejszego opracowania jest przekazanie wskazówek organistom i innym osobom zainteresowanym grą na organach w naszych kościołach jak mogą się przyczynić do pełniejszego udziału ludu Bożego w czynnościach liturgicznych Kościoła. Opracowanie nasze stanowi dalszy ciąg serii publikacji liturgicznych noszący podstawowy tytuł "Służba ołtarza", jakkolwiek w zasadzie powinno ono być zatytułowane "W służbie ludu Bożego". Taką jest bowiem służba organisty, który wspierając swoją grą śpiew tegoż ludu i kierując nim "pobudza wiernych do coraz lepszego wykonywania aklamacji, odpowiedzi, psalmów, antyfon i pieśni (...),a to wszystko celem wzmożenia uczestnictwa tychże wiernych w świętych obrzędach" (Konstytucja o liturgii świętej n. 30).
Dalszym zadaniem niniejszego opracowania jest próba przybliżenia kapłanom, organistom i budowniczym nowych kościołów instrumentu, który słusznie nazwany został "królową instrumentów". Nazwano go tak z wielu powodów. Jest to w pierwszym rzędzie instrument, który bardzo mocno przemawia do duszy człowieka. Żaden inny instrument nie posiada tej siły wyrazu i tak pociągającego piękna. Powiedział ktoś, że dzieje się tak dlatego, że dźwięk organów powstaje przez zwielokrotniony i zmechanizowany oddech, przypominający oddech pasterzy grających na fujarkach, rogach i kobzach. Ton organów jest równocześnie miękki jak głos fujarki, jest też zdecydowany, bo zmechanizowany. Jest w nim coś stałego i niewzruszonego, a jednocześnie coś bardzo bogatego. Bo rozmaitość barw dźwięków, wypływająca z licznych głosów wysokich i niskich, otwartych i zamkniętych, prostokątnych i okrągłych, drewnianych i metalowych, cynowych lub cynkowych piszczałek sprawia, że organy stają się królową instrumentów, posiadającą w kilku oktawach wszystkie możliwe tony, jakie ucho ludzkie zdolne jest usłyszeć
Czy organista zawsze zdaje sobie sprawę z tego, że jego gra jest służbą ludowi Bożemu i ołtarzowi? Czy rozumie, że instrument, na którym gra Bogu na chwałę, a ludziom ku zbawieniu i uświęceniu, musi być instrumentem zawsze sprawnym i dobrze utrzymanym, by nie stał się powodem rozpraszania myśli i serc wiernych?
W średniowieczu często mówiono: "musica sacra praeludium vitae aeternae est" (muzyka sakralna stanowi preludium do życia wiecznego). Powiedzenie to zgodne jest z wypowiedzią "Konstytucji o liturgii świętej", która widzi w liturgii ziemskiej niejako "przedsmak uczestnictwa w liturgii niebiańskiej, odprawianej w mieście świętym Jeruzalem, do którego pielgrzymujemy, gdzie Chrystus siedzi po prawicy Bożej jako sługa świątyni i prawdziwego przybytku" (n. 8). Do uświetnienia tej liturgii przyczynia się każdy organista, kiedy wyśpiewuje Panu hymn chwały, podejmowany przez Aniołów i Świętych w niebie.
ks. Romuald Rak