Kreska jest oryginalna, nietypowa, co już na starcie mi się podoba. Dziwna też, bo niby prosta ale miejscami wcale nie, dzięki kolorom (często płaskim) czy realistycznym wypełnieniom. Wygląda to tak, jakby gdzieniegdzie wkleili jakąś gotową teksturę, tło. Prezentuje się to naprawdę dobrze, cieszę się, że komiksowa wersja „Amerykańskich Bogów” nie została potraktowana nudną, standardową kreską, to po prostu by się nie godziło.
W dodatku jest też różnorodnie, bo krótkie historie o przybyciu starych bogów do Ameryki są przedstawiane różnie, inaczej i oryginalnie.
Także graficznie komiks jest zrobiony naprawdę świetnie, ma swojego ducha.

A historia również nie zawodzi – jakżeby mogła kiedy ma taki materiał źródłowy?
Przepełniona jest magią: pierwotną, dziką, brutalną, przewrotnie piękną, ale i niestety przemijającą.
Wielka podróż przez Amerykę w poszukiwaniu tej ukrytej, wypartej już magii, prowadząca do ostatniej, nieuniknionej bitwy, ostatni zryw starych bogów.
Tu nic nie jest takie, jakim się wydaje, żeby zobaczyć trzeba uwierzyć.

Gaiman wspaniale przenosi ducha swojej powieści na karty komiksu, tworzy jej wizualizację, jak zwykle mistrzowsko operuje słowem i daje nam niepowtarzalny klimat.
I choć wiem, że to dwa różne światy to wyczuwam tu echa „Sandmana” – kątem świadomości, ulotnie, może w słowie, może w postaciach, a może to mi się tylko śniło, ale wyczuwam.

Komiks całościowo jest bardzo, bardzo dobry – styl, historia, klimat, postacie, wszystko.

Kreska jest oryginalna, nietypowa, co już na starcie mi się podoba. Dziwna też, bo niby prosta ale miejscami wcale nie, dzięki kolorom (często płaskim) czy realistycznym wypełnieniom. Wygląda to tak, jakby gdzieniegdzie wkleili jakąś gotową teksturę, tło. Prezentuje się to naprawdę dobrze, cieszę się, że komiksowa wersja „Amerykańskich Bogów” nie została potraktowana nudną,...