Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Podoba mi się ŚMIERĆ w wersji Gaimana. Jest bardzo ludzka, najbardziej ludzka spośród Nieskończonych i z pewnością bardziej ludzka niż niejeden człowiek...
Śmierć uczy doceniać życie, uświadamia że nieważne jak bardzo wydaje nam się że nasze życie jest złe, to zawsze jest lepsze od alternatywy.
Śmierć sprawia, że życie jest wyjątkowe. Jest częścią życia.

Podoba mi się ŚMIERĆ w wersji Gaimana. Jest bardzo ludzka, najbardziej ludzka spośród Nieskończonych i z pewnością bardziej ludzka niż niejeden człowiek...
Śmierć uczy doceniać życie, uświadamia że nieważne jak bardzo wydaje nam się że nasze życie jest złe, to zawsze jest lepsze od alternatywy.
Śmierć sprawia, że życie jest wyjątkowe. Jest częścią życia.

Historie tu zawarte to wielkie, pozytywne zaskoczenie - niezwykłe historie o zwykłych rzeczach.
Nie zdawałem sobie sprawy, że pisanie o tak codziennych sprawach, przyziemnych i z pozoru zwyczajnych, może być tak ujmujące. Autor bierze błahą, mogło by się wydawać, historię, jak kupowaniu lodów czy wspólny rodzinny posiłek, i tworzy z niej coś magicznego.

To rzeczywiście jedna wielka afirmacja życia, czerpanie przyjemności z każdej jego chwili. Czytasz i myślisz sobie, że to moje nudne, przewidywalne życie też miało i ma w sobie takie magiczne momenty, całe ich mnóstwo.
Jest coś niezwykle przyjemnego w czytaniu o takim odkrywaniu życia, stopniowym i zaskakującym, oczami dziecka gdzie wszystko jest przygodą, bitwą lub pretekstem do utarcia nosa koledze, nawet i własna choroba.

Jest też oczywiście druga strona medalu, ta ciemniejsza – moment, gdy zdajesz sobie sprawę ze swojej śmiertelności. Ale to może dzięki temu, choćby po części, życie jest tak wyjątkowe.

Ray Bradbury jak mało kto potrafi ukazać magię codzienności, może nieco wyidealizowaną, ale jakże piękną.

Historie tu zawarte to wielkie, pozytywne zaskoczenie - niezwykłe historie o zwykłych rzeczach.
Nie zdawałem sobie sprawy, że pisanie o tak codziennych sprawach, przyziemnych i z pozoru zwyczajnych, może być tak ujmujące. Autor bierze błahą, mogło by się wydawać, historię, jak kupowaniu lodów czy wspólny rodzinny posiłek, i tworzy z niej coś magicznego.

To rzeczywiście...

Oczekiwania były wysokie, balonik napompowany; klasyk gatunku, klasyk literatury, słyszało się. I co..?
No i się potwierdziło.

Dosyć ciężka to lektura, lekko się nie daje czytać, trzeba być uważnym. Czasami coś trzeba przeczytać drugi raz bo za pierwszym mogło umknąć, ale jakże warta tego wysiłku.
Akcja nie jest zawrotna; są skoki w czasie; jest wiele niedopowiedzeń i ukrytych znaczeń, ukrytych choćby za jednym słowem; starcia fizyczne i słowne; spiski i knowania; jakieś fatum ciążące nad historią i bohaterami, cały czas odczuwalne i niedające spokoju, oczekiwanie na tragedię.
Akcja wolna ale wydarzenia biegną szybko, kilka stron dalej a lat kilkanaście. Trzeba być uważnym, bo żal by było coś uronić. A i tak pewnie za pierwszym czytaniem wszystkiego się nie wyłapie, to książka do której się wraca i na nowo odkrywa. To prawdziwa gra o tron, tylko o jeszcze większą stawkę.
I jeszcze te mityczne czerwie pustyni gdzieś w tle, przyspieszające bicie serca za każdym razem, gdy się pojawiają.
I przesłanie ekologiczne, gdzieś jeszcze bardziej w tle ale wystarczająco widoczne.

I co?
I "Diuna" to książka niezwykła i niepowtarzalna, to historia o przeznaczeniu, o kierowaniu nim i o tym, że przeznaczeniem nie da się kierować.
To klasyka gatunku, ale taka prawdziwa.

Oczekiwania były wysokie, balonik napompowany; klasyk gatunku, klasyk literatury, słyszało się. I co..?
No i się potwierdziło.

Dosyć ciężka to lektura, lekko się nie daje czytać, trzeba być uważnym. Czasami coś trzeba przeczytać drugi raz bo za pierwszym mogło umknąć, ale jakże warta tego wysiłku.
Akcja nie jest zawrotna; są skoki w czasie; jest wiele niedopowiedzeń i...