Chcę powiedzieć, że nie czuję się kompetentny aby streszczać, czy co gorsza recenzować pracę Wacława Rapaka, romanisty, profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego, promotora mojego (jeszcze bardzo mglistego) doktoratu. To znakomite, wyczerpujące i erudycyjne studium, przybliżające wczesny okres twórczości Henriego Michaux (1899-1984). Jednocześnie, jak mi się zdaje, wolne od pewnej hermetyczności, nierzadko charakteryzującej teksty naukowe i znacznie utrudniającej odbiór osobom, nie będącym literaturoznawcami, specjalistami w danej wąskiej dziedzinie, a zaledwie zainteresowanymi danym tematem. Przeczytałem „Henri Michaux dzieło wyobraźni…” w ramach przygotowań do napisania artykułu na temat elementu komicznego w „Jesieni w Pekinie” Borisa Viana. Mam cichą nadzieję, że w myśl starej zasady mówiącej, że „pisanie jest siostrą czytania”, zalety tego studium, choć w niewielkiej części spłyną również na mój raczkujący jeszcze dyskurs naukowy.

Chcę powiedzieć, że nie czuję się kompetentny aby streszczać, czy co gorsza recenzować pracę Wacława Rapaka, romanisty, profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego, promotora mojego (jeszcze bardzo mglistego) doktoratu. To znakomite, wyczerpujące i erudycyjne studium, przybliżające wczesny okres twórczości Henriego Michaux (1899-1984). Jednocześnie, jak mi się zdaje, wolne od...