Księga snów

''Może wszyscy jesteśmy tylko historiami, które właśnie ktoś czyta ?''

No właśnie, może jesteśmy tylko historiami które ktoś czyta, albo właśnie wymyśla, albo może śni. Kto nam zaręczy że tak nie jest ? Ta książka to jeden wielki magiczny sen. Nic w niej nie jest na pewno i naprawdę. A właściwie, może i jest, ale trudno oddzielić tu jawę od snu. Nie wiadomo co się śni bohaterom tej historii, a co przeżywają na jawie. Mimo że sama czasami się myliłam, gubiłam, wracałam parę stron do tyłu, nie wiedziałam gdzie jestem, czy w czyimś śnie, czy nie, to książka bardzo mi się podobała. Pozycja ta, jak pisze autorka w posłowiu, jest wynikiem jej ogromnego strachu przed utratą ojca, pisze o tym w ten sposób '' Co się stanie, kiedy pewnego dnia zgaśnie światło duszy człowieka, który tak mnie kochał, hołubił i rozumiał? '' Czyż ten strach nie jest nam bliski ? Bliski nam wszystkim, bo wszyscy mamy kogoś, kogo utraty się boimy, chociaż na co dzień o tym nie rozmyślamy, nie zastanawiamy się, dopiero jak ta chwila nadejdzie jesteśmy bardzo zdziwieni i zrozpaczeni, że to już, a przecież tyle jeszcze chcieliśmy...tyle nie zdążyliśmy...

Lektura ta jest mi bliska również z innego powodu, opowiada o synestetyce, a ta ''przypadłość '' bardzo mnie interesuje. Nieraz sobie myślałam że chciałabym być kimś takim, może nie koniecznie na zawsze, ale tak na jakiś czas, by zobaczyć jak to jest odbierać coś wszystkimi zmysłami na raz. Chyba nie zawsze jest to fajne, bo jak mówi główny bohater, trzynastoletni Samuel Valentiner '' Synestetycy to nadwrażliwi mazgaje.Gdyby istniała pigułka lecząca tę przypadłość połknąłbym ją natychmiast '' , to jednak czasami chciałabym, tak z czystej ciekawości. Trochę mi za mało tej synestezji w tej książce, ale w końcu, nie głównie o tym ona jest . A o czym jest ?

Jest o miłości, tej między kobietą i mężczyzną , ale i między dzieckiem i rodzicem . Między kimś kogo znamy, nie znając go wcale. Ale też o trudnych wyborach , tych na całe życie , a może na całe '' nieżycie '' , o odchodzeniu i rozpaczy, ale też o nadziei, tej co to jest podobno '' matką głupich '' , ale i tej która '' umiera ostatnia '' , a w końcu o pogodzeniu się z losem, z tym że nic nie trwa wiecznie, przynajmniej w jednej jedynej postaci . Może w innych tak...Ja chcę w to wierzyć. Na koniec jeszcze jedno, według mnie, piękne zdanie z tej książki

'' Ludzie którzy znają swoją wartość, mówią głębokim ciemozielonym głosem, spokojnym jak stary, mądry las ''

Jakże ja bym chciała tak właśnie postrzegać ludzi...

''Może wszyscy jesteśmy tylko historiami, które właśnie ktoś czyta ?''

No właśnie, może jesteśmy tylko historiami które ktoś czyta, albo właśnie wymyśla, albo może śni. Kto nam zaręczy że tak nie jest ? Ta książka to jeden wielki magiczny sen. Nic w niej nie jest na pewno i naprawdę. A właściwie, może i jest, ale trudno oddzielić tu jawę od snu. Nie wiadomo co się śni...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie jest to mój ulubiony typ literatury i ciężko mi się było wciągnąć. Książka okazała się całkiem niezła, ale nie zostanę fanką Niny George.

Nie jest to mój ulubiony typ literatury i ciężko mi się było wciągnąć. Książka okazała się całkiem niezła, ale nie zostanę fanką Niny George.

Pokaż mimo to

"Między światami.
Szpital.
Dziewczynka w rzece i ta kobieta.
Do niej. Do niej, zawsze do niej.
Żeby jej coś powiedzieć, coś bardzo, bardzo ważnego.
Ten świat gaśnie.
Spadam w ciszy, spadam i ..."

Henri Skinner idąc na spotkanie z synem, którego nie widział przez kilkanaście lat, ulega poważnemu wypadkowi i zapada w śpiączkę. Przy jego szpitalnym łóżku czuwają przez 45 dni syn - Samuel oraz była partnerka - Eddie, którą w przeszłości ustanowił jedyną osobą odpowiedzialną za jego leczenie.

Śpiączka - stan między życiem a śmiercią, na granicy dwóch światów. Przez mózg pacjenta przebijają się wspomnienia zdarzeń z przeszłości, tych pięknych, przepojonych miłością, spokojem, szczęściem, ale i tych dramatycznych związanych z zawodem korespondenta wojennego, złymi życiowymi decyzjami, strachem, ucieczką. W umyśle Henri'ego pojawiają się alternatywne warianty jego życia i próba wyobrażenia go sobie w przypadku podjęcia innych decyzji. Wtedy być może byłby blisko syna, nie straciłby go na długie lata, mógłby być szczęśliwy w związku z Eddie, gdyby nie bał się życia, odpowiedzialności.

"Tak, to na pewno piekło. Przeżywanie kolejnych wariantów tych samych wydarzeń, ciągłe powroty do początku, te same i nowe błędy i znów powrót na start. I za każdym razem zapominam, że już kiedyś to wszystko przeżyłem. Jakie mam życie za sobą? Jaki cholerny świat zostawiłem?"

Nina George w bardzo subtelny i piękny sposób poprowadziła nas w świat mało znany, a można powiedzieć niewyobrażalny, w świat między życiem a śmiercią. Pokazała nam, że mózg człowieka w śpiączce też odbiera bodźce, że coś się w nim dzieje. "Póki nic nie jest pewne, nic też nie jest stracone."

W moim odczuciu jest to wyjątkowa książka i choć osobiście nie wierzę w życie pozagrobowe, to przyznam, że zrobiła na mnie ogromne wrażenie, zmusiła do refleksji nad ludzką egzystencją, do rozważań nad kwestią śmierci, umierania, pozostawiania bliskich, ale także do zastanowienia się, co tak naprawdę jest po drugiej stronie. To książka o miłości, bólu, ogromnej empatii (Samuel), poczuciu straty tych, którzy czuwają przy łóżku chorego, o odpowiedzialności za podejmowane decyzje, o bolesnym, ale i rozumnym godzeniu się z odejściem bliskiej i kochanej osoby. Polecam!

"Między światami.
Szpital.
Dziewczynka w rzece i ta kobieta.
Do niej. Do niej, zawsze do niej.
Żeby jej coś powiedzieć, coś bardzo, bardzo ważnego.
Ten świat gaśnie.
Spadam w ciszy, spadam i ..."

Henri Skinner idąc na spotkanie z synem, którego nie widział przez kilkanaście lat, ulega poważnemu wypadkowi i zapada w śpiączkę. Przy jego szpitalnym łóżku czuwają przez...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nina George to autorka bestsellerowego "Lawendowego pokoju", który nie przypadł mi zbytnio do gustu. Mimo to, postanowiłam dać autorce drugą szansę, bo "Księga snów" wydała mi się bardzo interesującą pod względem tematyki propozycją, pomyślałam też, że być może autorka napisze tę książkę w trochę innym stylu niż poprzednią i nie pomyliłam się.

Henri boryka się z bolesnymi wydarzeniami z przeszłości. Ma 13-letniego syna, z którym nie utrzymuje kontaktu. Uduchowiony i nad wiek inteligentny Sam, marzy by poznać ojca. Zaprasza go więc na zakończenie roku szkolnego. Eddie to kobieta, którą zraniła śmierć ukochanego ojca, a radość życia odzyskała dzięki miłości do Henry'ego. On jednak boleśnie zdeptał jej uczucia. W drodze na zakończenie roku, Henri dość przypadkowo postanawia pójść na pomoc tonącej w rzece dziewczynce. Splot wydarzeń sprawia, że ulega wypadkowi i zapada w śpiączkę. W szpitalu okazuje się, że Henri wskazał Eddie jako osobę, która ma prawo rozporządzać jego życiem i podjąć kluczowe decyzje dotyczące leczenia. Pojawia się tam także Sam, który marzy o tym, by ojciec go poznał i pokochał. Ale to marzenie spełni się tylko wtedy, gdy Henri się obudzi, a to nie takie proste.

O śmierci klinicznej, byciu w śpiączce dowiedziano się już z pewnością wiele, ale do tej powy nie wiadomo wszystkiego, co dzieje się w tym stanie zawieszenia z człowiekiem. Nina George sugeruje, że dusza człowieka lawiruje pomiędzy różnymi stanami, że może spotykać się z żywymi i umarłymi w snach. Henri odtwarza raz po raz różne warianty swojego życia, by lepiej zrozumieć to, co jest w życiu najważniejsze.
Czy zrozumienie okaże się kluczem do powrotu do świata żywych?

"Księga snów" wzrusza, bawi i uczy. Pokazuje różne odcienie miłości, pokazuje prawidła, jakimi kieruje się przeznaczenie, by pokrzyżować czyjeś ścieżki. To mądra i ciekawie napisana książka. Podzielona jest na rozdziały, opisujące kolejne dni śpiączki Henry'ego z perspektywy różnych osób.

"Może wszyscy jesteśmy historiami, które właśnie ktoś czyta..."

Nina George to autorka bestsellerowego "Lawendowego pokoju", który nie przypadł mi zbytnio do gustu. Mimo to, postanowiłam dać autorce drugą szansę, bo "Księga snów" wydała mi się bardzo interesującą pod względem tematyki propozycją, pomyślałam też, że być może autorka napisze tę książkę w trochę innym stylu niż poprzednią i nie pomyliłam się.

Henri boryka się z bolesnymi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Szczerze ta książka nie wywarła na mnie żadnego większego wrażenia. Średniak.

Szczerze ta książka nie wywarła na mnie żadnego większego wrażenia. Średniak.

Pokaż mimo to

Piękna poetycka opowieść. O życiu i o miłości. O umieraniu i o tym co się wtedy dzieje w głowach. Albo o tym co sobie wyobrażamy, że się dzieje. Jest o uczuciach. Zdecydowanie o uczuciach.
"Przede mną otwierają się drzwi. Nareszcie wszystko się skończy. Wszelki znój. Wszelkie cierpienie. Wszelki lęk. Wszelki ból. Wszelki smutek. Wszelka tęsknota. Wszelkie rozczarowanie. Wszelki strach. Wszelki...". Właśnie o tym jest ta książka. Przepiękna. Delikatna.
Bije z niej dobroć. Jest jak słuchanie dobrej istoty, daje nadzieję. Uwrażliwia aż do bólu. Chwilami miałam ciarki, gdy ją czytałam. Nie pamiętam, czy mi się to kiedyś zdarzyło.
Polecam tę cudowną książkę.

Piękna poetycka opowieść. O życiu i o miłości. O umieraniu i o tym co się wtedy dzieje w głowach. Albo o tym co sobie wyobrażamy, że się dzieje. Jest o uczuciach. Zdecydowanie o uczuciach.
"Przede mną otwierają się drzwi. Nareszcie wszystko się skończy. Wszelki znój. Wszelkie cierpienie. Wszelki lęk. Wszelki ból. Wszelki smutek. Wszelka tęsknota. Wszelkie rozczarowanie....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Chociaż poruszane w "Księdze snów" tematy nie należą do łatwych, to Nina George świetnie sobie z nimi poradziła. W subtelny, a zarazem melancholijny sposób ukazała nam wędrówkę pomiędzy życiem a śmiercią.


Henri - reporter wojenny. Życie w ciągłym zagrożeniu nie jest dla niego straszne. To jego ucieczka przed tym, czego na prawdę się boi - przed rodziną, miłością i stabilizacją. Pewnego dnia ratując tonącą dziewczynkę, sam ulega wypadkowi i zapada w śpiączkę. Zostaje zawieszony między życiem a śmiercią. Miejsce, w którym się znajduje, jest dla niego morzem i wizjami, które pozwalają na dokonanie różnych wyborów, a te prowadzą do zupełnie innego życia.
Eddie - redaktorka w wydawnictwie. Jej ustabilizowane życie burzy informacja o stanie Henri'ego. Na dodatek, to właśnie ona ma podejmować wszystkie decyzje związane z jego zdrowiem. Kiedy w końcu udało jej się stworzyć normalny związek, dawna miłość powraca i znów stanowi centrum świata, do którego Eddie usiłuje się dostosować.
Sam - inteligentny i wrażliwy trzynastolatek. Opisuje emocje innych za pomocą kolorów. Czuje i widzi więcej niż inni. Jedyne, o czym marzy, to poznanie swojego biologicznego ojca. Kiedy w końcu spotkanie z nim jest na wyciągnięcie ręki, dochodzi do wypadku, który zmieni jego życie na zawsze.
Wybór - to właśnie on połączy losy trójki bohaterów. Tylko czy uda im się doprowadzić do szczęśliwego zakończenia?

Sięgając po "Księgę snów" Niny George byłam nastawiona na kolejną czytelniczą porażkę. W tamtym okresie ciężko było mi znaleźć książkę, która w pełni będzie odpowiadać. W dodatku miałam okazję czytać "Księżyc nad Brytanią" tej samej autorki i niestety nie powaliła mnie na kolana. Jak było tym razem?
Historia opisana przez Ninę George trwa 46 dni, w trakcie których poznajemy naszych trzech głównych bohaterów. Całą historię mamy okazję poznać z perspektywy Henri'ego, Eddie i Sam'a. O ile nie lubię książek z narracją wieloosobową, tak tutaj nie wyobrażam sobie innej. Autorka świetnie sobie z tym poradziła. Płynne przejścia między osobami nie wyrywały mnie z historii, a wręcz zachęcały do poznania dalszych losów bohaterów.
Również podróż Henri'ego została bardzo dobrze opisana. Pomimo świadomości, że jest to fikcja literacka, bez problemu mogłam wyobrazić sobie, jak wyglądał świat, w którym utknął Henri. Razem z nim pokonywałam każdy etap tej trudnej drogi, od śpiączki po walkę o życie.
Styl pisania autorki był bardzo subtelny. W "Księdze snów" Nina George porusza trudne tematy, mimo to język, jakim się posługiwała, był łatwy w odbiorze. I choć od pierwszej do ostatniej chwili widmo śmierci krąży pomiędzy bohaterami, czułam ciepło bijące z każdej strony. Ciepło z bijącej siły bohaterów, ze wsparcia, nadziei i walki o drugą osobę.
Niestety całość dla mnie toczyła się odrobinę za wolno. Bywały momenty, że czułam się zmęczona lekturą. Gdzieś podświadomie spodziewałam się większej dawki emocji, które będą mną targały, a takowe pojawiły się dopiero na zakończenie książki. Na zakończenie, które było wielkim zaskoczeniem, bo kompletnie nie spodziewałam się takiego finału. Miałam swoje dwa typy, ale ostateczna wersja była bliska wyrwania mnie z kapci.

Recenzja pochodzi z bloga: www.worldbysabina.blogspot.com

Chociaż poruszane w "Księdze snów" tematy nie należą do łatwych, to Nina George świetnie sobie z nimi poradziła. W subtelny, a zarazem melancholijny sposób ukazała nam wędrówkę pomiędzy życiem a śmiercią.


Henri - reporter wojenny. Życie w ciągłym zagrożeniu nie jest dla niego straszne. To jego ucieczka przed tym, czego na prawdę się boi - przed rodziną, miłością i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ciężko było mi ocenić tę książkę. Jest i dobra i zła. Są miejsca, gdzie miałam poczucie, że opowieść ciągnie się niesamowicie i na dobrą sprawę niewiele interesowało mnie, jak się zakończy. Pod koniec natomiast trudno było się od niej oderwać, a zakończenie nastraja i melancholijnie i pozytywnie zarazem. Biorąc pod uwagę wszystkie aspekty, polecam na długie wieczory, choć na pewno nie jako pierwszy wybór.

Ciężko było mi ocenić tę książkę. Jest i dobra i zła. Są miejsca, gdzie miałam poczucie, że opowieść ciągnie się niesamowicie i na dobrą sprawę niewiele interesowało mnie, jak się zakończy. Pod koniec natomiast trudno było się od niej oderwać, a zakończenie nastraja i melancholijnie i pozytywnie zarazem. Biorąc pod uwagę wszystkie aspekty, polecam na długie wieczory, choć...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Życie to suma wyborów. Gdyby Henri Skinner, reporter wojenny, pewnego razu wybrał właściwie, być może miałby rodzinę i swoje miejsce na świecie, zamiast żyć w osamotnieniu z dnia na dzień. Gdyby przed laty podjął lepszą decyzję, jego 13-letni syn nie musiałby pisać do niego z prośbą, by się w końcu spotkali i poznali. Gdyby Henri nie szedł tamtego wiosennego dnia przez londyński most na spotkanie z synem, nie zobaczyłby, jak z jachtu na Tamizie wypada dziecko, nie skoczyłby do rzeki, by je uratować, i nie wpadłby wkrótce potem pod samochód. W życiu wyborom towarzyszą przypadki i Henri nie dotarł na spotkanie z synem, za to z poważnym urazem mózgu trafił do szpitala i zapadł w śpiączkę.

Przy jego łóżku poznaje się dwoje najbliższych mu ludzi: Samuel Valentiner - syn, z którym Henri nie zdążył się zobaczyć, oraz Eddie Tomlin, z którą niegdyś łączyło Henri'ego coś szczególnego. Odtąd Sam i Eddie dzielą skromną przestrzeń przy łóżku Henri'ego, próbując pomóc mu wrócić na właściwą stronę. W medycynie nie ma miejsca na egzystencjalne rozważania na temat duchowości czy istnienia innych światów poza tym, na którym właśnie żyjemy. Zdaniem lekarzy Henri nie reaguje na żadne bodźce z zewnątrz, nikogo nie słyszy, niczego nie czuje i zmierza w kierunku śmierci. Jednak Sam i Eddie pragną wierzyć, że jego wybudzenie jest tylko kwestią czasu. Czy ich miłość i troskliwa opieka zdołają przywrócić Henri'ego do życia? Historię tej upartej walki, pełnej napięcia i nadziei, obserwujemy aż z trzech różnych perspektyw.

W ten oto sposób poznajemy Sama. Sam, chłopiec o wybitnej wrażliwości, synestetyk, tęsknił za nieznanym ojcem przez całe swoje życie, znając go tylko z jego wojennych reportaży w gazetach. Teraz czuwa przy Henri'm, żarliwie wyczekując momentu, w którym jego ojciec się wybudzi i wreszcie będą mogli się poznać. Przez czterdzieści parę kolejnych dni Sam zdoła dojrzeć, zrozumieć wiele spraw, przeżyje chwile buntu i załamania, znajdzie swoje życiowe powołanie, a nawet zakocha się pierwszym silnym uczuciem w dziewczynce pogrążonej w śpiączce, jak Henri.

Kolejną bohaterką, której autorka udzieliła głosu, jest Eddie. Z perspektywy Eddie sytuacja Henri'ego wydaje się beznadziejna, a fakt, że uczynił ją odpowiedzialną za swój los w razie podobnego przypadku, początkowo budzi w niej gniew. Eddie to kobieta, którą Henri kiedyś bardzo zranił, dokonując, a jakże, bardzo niewłaściwego wyboru. Teraz, kiedy zdołała odnaleźć szczęście z innym, Henri Skinner w najmniej oczekiwany sposób wrócił do jej życia, wywracając je do góry nogami. Eddie będzie musiała sobie odpowiedzieć na kilka trudnych pytań, i rozważyć kwestię czy gotowa jest zrezygnować z udanego związku, by zająć się człowiekiem, którego prawdę mówiąc wciąż jeszcze kocha, ale który być może już nigdy nie odzyska świadomości, by to od niej usłyszeć.

Narratorem jest także sam Henri, ukazując nam tę tajemniczą strefę, w której utknął i z której nie może się wydostać. To gdzieś tam, tkwiąc w zawieszeniu między życiem a śmiercią, Henri przeżywa kilka różnych wersji kluczowych wydarzeń ze swego życia, dostrzegając w końcu, ile zaprzepaścił szans, które mu to życie dało. Latami uciekał przed bolesnym wspomnieniem z dzieciństwa, traumatycznymi przeżyciami z wojen, i przed samym sobą, podejrzewając się o niezdolność do miłości, przywiązania, poświęcenia i oddania. To właśnie na szpitalnym łóżku, podłączony do aparatury, pomagającej mu oddychać, Henri dostaje od życia, od którego tak uparcie się dotąd odwracał, nieoczekiwaną szansę. Nawet tam oferuje mu ono wybór. Tyle, że trudniejszy niż kiedykolwiek przedtem.

To trzecia już, po LAWENDOWYM POKOJU i KSIĘŻYCU NAD BRETANIĄ powieść Niny George na moim czytelniczym koncie, z nich wszystkich w odbiorze chyba najbardziej dramatyczna i niezwykła. Fabuła poprzednich toczyła się we Francji, natomiast w KSIĘDZE SNÓW umiejscowiona została w Anglii - choć i tutaj nie mogło zabraknąć charakterystycznego dla twórczości tej autorki motywu Bretanii. Tym razem Nina George sięgnęła po uniwersalne tematy i pytania, dręczące ludzkość od zarania dziejów. Co dzieje się z człowiekiem, gdy umiera? Czy istnieje coś poza rzeczywistością, która jest nam znana? W KSIĘDZE SNÓW przenika się ona ze światem na pograniczu życia i śmierci, strefą, na istnienie której wciąż brak konkretnych dowodów i której uparcie przeczą wszelkie prawa nauki. Autorce udało się w naprawdę ciekawy, piękny i plastyczny sposób ukazać możliwości, które wymykają się wszelkim naukowym pojęciom i nadać tej tajemniczej przestrzeni niesamowicie realistyczny kształt i wiarygodną formę. Jej wizja budzi podziw, budzi też lęk, ale również nadzieję.
Nina George to prawdziwa mistrzyni w kreśleniu portretów psychologicznych, więc, jak zwykle w jej książkach, główną siłą tej niebanalnej, tragicznej i pięknej zarazem opowieści są też oryginalne i wyraziste postacie, z którymi łatwo się zidentyfikować i głęboko zaangażować w ich przeżycia. Polubiłam bardzo zwłaszcza Sama, którego wątek dodał fabule dynamizmu i młodzieńczego ducha. Mimo potężnej dawki emocji, których nie szczędzi nam w tej powieści żaden z bohaterów, wątek Sama, walczącego o odzyskanie taty i jakby tego było mało - zakochanego w bytującej gdzieś poza światem Maddie (wzorowanej na słynnej Maddie Ziegler!), okazuje się chyba najbardziej poruszający.

Nina George również jak rzadko kto potrafi nadać opowiadanej historii wyjątkowy, refleksyjny charakter i nie zepsuć tego przesadą, sprawić, by nadal była ona ciekawa i dostarczała mnóstwa uczuciowych wstrząsów. W KSIĘDZE SNÓW po raz kolejny znakomicie sobie z tym poradziła. Dramat Henri'ego i jego bliskich poraża swą głębią, trzyma w napięciu do samego końca i nie sposób zgadnąć, co się właściwie wydarzy. Jeśli lubicie nieprzewidywalne, wstrząsające finały, to sięgając po tę powieść nie powinniście być zawiedzeni.

Książki Niny George nie są z tych, które łatwo się czyta, potem odkłada na półkę i równie łatwo o nich zapomina. Wrażliwość tej autorki i trafne spostrzeżenia na tematy istotne w życiu każdego człowieka sprawiają, że jej powieści są do bólu prawdziwe. Tworzy poruszające, dojrzałe, mądre i życiowe historie, w szczególny - subtelny i zarazem rozszarpujący serce sposób potrafiące wydobyć z nas wszystkie te proste i jasne prawdy, którymi każdy powinien się w życiu kierować, a o których wciąż zapominamy. To historie, w których po prostu można się odnaleźć. Gorąco polecam KSIĘGĘ SNÓW, która jest tego najdobitniejszym przykładem.

Życie to suma wyborów. Gdyby Henri Skinner, reporter wojenny, pewnego razu wybrał właściwie, być może miałby rodzinę i swoje miejsce na świecie, zamiast żyć w osamotnieniu z dnia na dzień. Gdyby przed laty podjął lepszą decyzję, jego 13-letni syn nie musiałby pisać do niego z prośbą, by się w końcu spotkali i poznali. Gdyby Henri nie szedł tamtego wiosennego dnia przez...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Na tym właśnie polega magia literatury. Niektóre historie coś w nas uruchamiają. Nie wiemy co ani dlaczego, nie wiemy które zdanie ma na nas taki wpływ, i co sprawia, że nasz świat nieodwracalnie się zmienia. Czasem dopiero po latach zauważamy, że książka zrobiła szczelinę w naszej rzeczywistości, przez którą udało się nam uciec od małości i apatii.”

Tę powieść zaczęłam czytać na początku ubiegłego miesiąca. Dlaczego zatem skończyłam ją dopiero teraz? Jak się pewnie domyślacie po ocenie – nie jest to spowodowane tym, że książka ta mi się nie podobała. Nie mogę również powiedzieć, bym miała problem z wciągnięciem się w historię. Tak długie czytanie było spowodowane tym, że owa historia była dla mnie momentami zbyt intensywna i dlatego z ochotą robiłam sobie przerwy na czytanie innych, lżejszych książek.

„Księga snów” opowiada historię trzech osób, których losy łączą się za sprawą tragedii.

Samuel Valentiner to wyjątkowy trzynastolatek, który marzy o tym, by poznać swojego ojca, którego życie zna tylko z gazet. Żeby to zmienić, chłopiec postanawia wysłać do ojca wiadomość z propozycją spotkania.

Henri Skinner to były reporter wojenny, który przez całe życie ucieka przed samym sobą. Jego świat wywraca się do góry nogami, gdy otrzymuje wiadomość od Sama. Niestety w drodze na spotkanie z synem mężczyzna ulega wypadkowi, po którym zapada w śpiączkę.

Edwinna Tomlin to redaktorka wydawnictwa specjalizującego się w fantastyce naukowej. Ład w jej życiu burzy fakt, że mężczyzna, którego kochała i który od niej odszedł – uczynił ją odpowiedzialną za podejmowanie wszelkich decyzji dotyczących jego leczenia.

Ścieżki tej trójki splatają się ze sobą nie tylko w realnym życiu, ale również w krainie snów. A zarówno w jednym jak i w drugim miejscu nasi bohaterowie poznają kogoś jeszcze…

„Przypadki, mawiał mój ojciec, to zaskakujące wydarzenia, których sens ujawnia się dopiero z perspektywy czasu.”

Muszę przyznać, że dawno nie spotkałam się z powieścią, która postawiłaby przede mną tyle pytań. O życie, o śmierć i o to, co pomiędzy.
Nie da się ukryć, że Nina George stworzyła dzieło, które zmusza do wielu refleksji.
Jednak tym, co mnie najbardziej urzekło w owym dziele, jest fakt, że uczy ono empatii wobec życia w śpiączce. Przede wszystkim podkreśla, że to nadal jest ŻYCIE.
Myślę, że chociażby z tego względu – tę książkę powinien przeczytać każdy.

Jeśli kogoś będzie odrzucał fakt, że „Księga snów” znajduje się w kategorii „Literatura obyczajowa i romans” – mogę zapewnić, że to nie jest odpowiednie dla tego tytułu miejsce. Nie mogę co prawda powiedzieć, że nie pojawia się tu wątek miłosny, bo w końcu główni bohaterowie to dawni kochankowie, jednak ta pozycja to absolutnie nie jest „romans” o jakim się myśli słysząc to słowo.

Książka ta skupia się na „świecie, którego stąd nie widać”.
Jeśli lubicie zastanawiać się nad tym, co jest po śmierci, albo nad tym, gdzie wędruje dusza, której ciało przebywa w śpiączce – to ta książka na pewno przypadnie Wam do gustu.
Jeśli jednak czegoś takiego nie lubicie – myślę, że i tak powinniście dać szansę tej pozycji, bo może otworzy Was ona na rzeczy, które dotąd uważaliście za niemożliwe? A może poszerzy Wasze horyzonty i umożliwi spojrzenie na pewne sprawy z innej perspektywy? Myślę, że to możliwe, dlatego to kolejny powód, dla którego poleciłabym tę książkę każdemu.
Ja prawdę powiedziawszy nie jestem fanką rozmyślania o takich rzeczach. Nie jest to jednak spowodowane tym, że w coś nie wierzę, bo jak sama autorka zauważyła – dzięki literaturze możemy zwiedzać przeróżne – nieznane nam, ludziom - światy, a to sprawia, że wiele rzeczy, które kiedyś uznalibyśmy za niewiarygodne – przestają nas dziwić. Moja niechęć do takich rozważań jest spowodowana tym, że chyba jestem osobą, która za bardzo boi się nieznanego i myślenie na takie tematy bardzo mnie rozstraja, przez co potem ciężko mi się pozbierać. Wolę myśleć o tym, co tu i teraz. Mimo to nie żałuję, że przeczytałam tę książkę.

„Księga snów” to po prostu kopalnia pięknych, dających do myślenia cytatów. Jeśli lubicie podczas czytania zaznaczać sobie jakieś wartościowe fragmenty, to tutaj będziecie mieli dużo do roboty.

„Nauczyłam się rozpoznawać na ulicy ludzi noszących w sobie dwa światy. Patrzą, ale nic nie widzą. Już nie dostrzegają piękna świata, absorbują ich tylko ich własne zmartwienia, cały czas pozostają w swoim wewnętrznym świecie. Kiedy udaje mi się spojrzeć im prosto w oczy, na chwilę przestaję się wstydzić, że ja też noszę maskę.”

Jeśli chodzi o bohaterów… Samuel skradł moje serce. To naprawdę niezwykły młody człowiek. Niektórym może się wydawać, że trzynastolatek nie może być tak dojrzały, ale to nie jest prawda. Kiedy życie przynosi bolesne doświadczenia, nastolatek może bardzo szybko przestać być dzieckiem. Nie czyni go to co prawda dorosłym, ale przenosi gdzieś pomiędzy.
Tak jak naszego Henriego, który – chociaż na innej płaszczyźnie – też utknął gdzieś pomiędzy. Do tego bohatera mam bardzo mieszane uczucia. Z jednej strony bardzo mu współczułam (jak pozostałej dwójce) i miałam nadzieję, że jego podróż na koniec doprowadzi go do domu, a z drugiej strony miałam do tego bohatera dużo złości. Bo nic nie usprawiedliwia porzucenia dziecka.
Co prawda Henri w jakimś stopniu zrehabilitował się za wyrządzone krzywdy, ale mimo wszystko nie potrafię mu tak do końca wybaczyć. Może dlatego, że wiem z doświadczenia (nie tylko własnego) jak bardzo musiał cierpieć Samuel i jak wiele złego może wyrządzić brak ojca?
Natomiast do kobiecej postaci – czyli Eddie – nie mam żadnych zastrzeżeń. Polubiłam ją, podziwiałam za jej siłę i bycie wsparciem dla Sama, mimo, że jej świat również walił się posadach.

Oprócz głównych bohaterów mamy tutaj kilku pobocznych, którzy zostali przedstawieni przez autorkę równie dobrze. Widać, że Nina George ma talent do kreślenia postaci, bo każda z nich wyróżnia się czymś innym i jest „jakaś” do tego stopnia, że ma się wrażenie obcowania z człowiekiem z krwi i kości, a nie tylko z wymyśloną postacią.

Tak samo świetnie Pani Goerge odmalowała przed nami wspomniane „zaświaty”. Czytając tę książkę można odnieść wrażenie, że czyta się wspomnienia osoby, która już tam była. To było niesamowite doświadczenie.

„Księga snów” to naprawdę niezwykła historia, która daje nadzieję, że śmierć wcale nie jest końcem.

„Tata poradził mi, żebym wchodząc do latarni morskiej, nigdy nie patrzyła na wszystkie schody, tylko na pierwszy stopień. A potem powoli pięła się w górę.
- W ten sposób zawsze sprostasz wyzwaniom, które na początku wydają Ci się zbyt wielkie. Wtedy wszystko Ci się uda.
Zmniejsz świat, bądź bardziej precyzyjna, nie myśl o rozciągającej się przed Tobą długiej nocy, tylko o kolejnym momencie. Tak mówił.”

Na koniec chciałabym jeszcze wspomnieć o emocjach. Dla mnie są one w książce najważniejsze, a w tej konkretnej zdecydowanie ich nie brakowało. Autorka bardzo często uderzała w moje czułe struny, więc niejednokrotnie podczas czytania potrzebowałam chusteczki. Myślę, że poruszane tutaj tematy przyprawiłyby o łezkę w oku nawet największych twardzieli. ;)

Jeszcze raz polecam, gdyż jest to książka, z którą warto się zapoznać.

„- Przestań myśleć schematami - mówi. - One w niczym nie pomagają. Trzeba żyć, rozumiesz? Po prostu żyć.”

„Na tym właśnie polega magia literatury. Niektóre historie coś w nas uruchamiają. Nie wiemy co ani dlaczego, nie wiemy które zdanie ma na nas taki wpływ, i co sprawia, że nasz świat nieodwracalnie się zmienia. Czasem dopiero po latach zauważamy, że książka zrobiła szczelinę w naszej rzeczywistości, przez którą udało się nam uciec od małości i apatii.”

Tę powieść zaczęłam...

więcej

mniej

Pokaż mimo to