O ile drugi tom tej serii: książka prof. Wójcika poświęcona wygnańczej poezji Owidiusza w istocie może być nazwana monografią tytułowego tematu, to w przypadku "Cycerona i Seneki" nie można już tego powiedzieć. Autorka na bardzo szerokim tle grecko-rzymskiej tradycji literackiej ukazuje topoi wygnańca i wygnania, jednak odchodzi przy tym zbyt mocno od tego, co moglibyśmy nazwać wygnańczą twórczością obu rzymskich twórców. O ile jeszcze w przypadku Arpinaty trzyma się w miarę tych kilkudziesięciu listów, jakie napisał na wygnaniu, i poddaje je analizie, to w przypadku Seneki mamy właściwie do czynienia ze zbiorem niezwiązanych ze sobą podrozdziałów. Prof. Wesołowska iure optimo uchodzi za specjalistkę w dziedzinie twórczości senecjańskiej (dowodnym świadectwem fakt, że w bibliografii można znaleźć sporą liczbę poświęconych jego utworom),ale uczciwie trzeba przyznać, że związek poszczególnych rozdziałów z motywem wygnania jest nieraz niewielki. Książka jest niewątpliwie ciekawa, Autorka odnajduje wiele interesujących powiązań, porównuje na przykład Cycerona z późnoantycznym filozofem Boecjuszem. Do tego jeszcze atutem pracy jest aneks, w którym zamieszczono w przekładzie polskim (samej E. Wesołowskiej) część przedstawianych w pracy utworów, w tym mało znane epigramy senecjańskie.

Tomasz Babnis

O ile drugi tom tej serii: książka prof. Wójcika poświęcona wygnańczej poezji Owidiusza w istocie może być nazwana monografią tytułowego tematu, to w przypadku "Cycerona i Seneki" nie można już tego powiedzieć. Autorka na bardzo szerokim tle grecko-rzymskiej tradycji literackiej ukazuje topoi wygnańca i wygnania, jednak odchodzi przy tym zbyt mocno od tego, co moglibyśmy...