Książeczka z PRL-u z serii ,,Poczytaj mi mamo ’’.
W nowym formacie kwadratowym, wprowadzonym po zmianach w 1974 roku.
Książeczka cienka, dobry druk. Papier grubszy odrobinę. Ilustrowana w kolorze, bardzo ładne ilustracje.
Książeczka dla przedszkolaków, dzieci wczesnoszkolnych.

Opisuje czasy PRL-u, kiedy dzieci nie miały żadnych smartfonów, tabletów ,a normalnie bawiły się na podwórku. Centrum podwórka jest oczywiście charakterystyczny jak na tamte czasy trzepak. Nie było żadnych skomplikowanych zabawek. Łatwo było zaimponować dziewczynkom lalką z długimi włosami, a chłopcom rowerem czy piłką.
Książka porusza problem samotności, odrzucenia, braku przyjaciół do zabawy, zamknięcie się we własnym świecie.
Bohaterami są dzieci z podwórka umiejące się razem bawić w gromadce, czy też nie. Występują rożne typy charakteru zaczynając od tych najmłodszych: miłe, przekupne, złośliwe, co chcą popsuć drugiemu albo wyśmiać, odważne ,gotowe do obrony słabszego jak i te stojące z boku.
Czy dziecko , które nosi okulary musi być odrzucone przez resztę , gdyż się różni od pozostałych.
Nie można nikogo oceniać po wyglądzie, liczy się wnętrze .

Piękna, mądra książeczka, ponadczasowa.
Polecam!

Książeczka z PRL-u z serii ,,Poczytaj mi mamo ’’.
W nowym formacie kwadratowym, wprowadzonym po zmianach w 1974 roku.
Książeczka cienka, dobry druk. Papier grubszy odrobinę. Ilustrowana w kolorze, bardzo ładne ilustracje.
Książeczka dla przedszkolaków, dzieci wczesnoszkolnych.

Opisuje czasy PRL-u, kiedy dzieci nie miały żadnych smartfonów, tabletów ,a normalnie bawiły...

Świetna lektura. Raduje serce i duszę.

Świetna lektura. Raduje serce i duszę.

Czytałam tę książeczkę w dzieciństwie dziesiątki razy - a może setki? Urzekało mnie w niej wszystko: ilustracje, zawarta w niej mądrość, a nawet przebijająca z niej nutka melancholii... To historia o samotności, potrzebie przyjaźni, odrzuceniu, ale także o tym, że znajdujemy bliską osobę nie zawsze tam, gdzie się spodziewamy. Mamy tu bohaterów pozytywnych i negatywnych, przy czym okazuje się, że bardzo często pozory mylą...

Mam do tej prostej, ale mądrej opowiastki niesamowity sentyment. Stanowiła bardzo ważny element mojego dzieciństwa. Naprawdę warto ją poznać.

Czytałam tę książeczkę w dzieciństwie dziesiątki razy - a może setki? Urzekało mnie w niej wszystko: ilustracje, zawarta w niej mądrość, a nawet przebijająca z niej nutka melancholii... To historia o samotności, potrzebie przyjaźni, odrzuceniu, ale także o tym, że znajdujemy bliską osobę nie zawsze tam, gdzie się spodziewamy. Mamy tu bohaterów pozytywnych i negatywnych,...

POCZYTAJ MI MAMO- seria książeczek dla dzieci mająca na celu wspieranie wspaniałej inicjatywy jaką jest pobudzanie wrażliwości, kreatywności u dziecka, budowanie systemu wartości oraz umiejętność wyrażania emocji. Każda bajka ma morał, uczy nas wartości które nigdy nie tracą na znaczeniu...pokazuje, co jest w życiu ważne jak np. prawdziwy przyjaciel to skarb. Najbardziej warte zapamiętania wydarzenia z naszego życia, te najpiękniejsze i zwariowane tworzone są przy boku osoby nam bliskiej, zaufanej, takiej jak my - naszego przyjaciela.

Książka, która była częścią mojego dzieciństwa:)

POCZYTAJ MI MAMO- seria książeczek dla dzieci mająca na celu wspieranie wspaniałej inicjatywy jaką jest pobudzanie wrażliwości, kreatywności u dziecka, budowanie systemu wartości oraz umiejętność wyrażania emocji. Każda bajka ma morał, uczy nas wartości które nigdy nie tracą na znaczeniu...pokazuje, co jest w życiu ważne jak np. prawdziwy przyjaciel to skarb. Najbardziej...

Ślicznie i swojsko-osiedlowo zilustrował Zbigniew Rychlicki.

Ślicznie i swojsko-osiedlowo zilustrował Zbigniew Rychlicki.

Książeczkę pamiętam jeszcze z mojego dzieciństwa. Teraz jest to ulubione opowiadanie mojej czteroletniej córki. Miło jest powrócić do klimatów z własnego dzieciństwa, gdzie na deser jadło się szarlotkę z kremem a koleżankom można było zaimponować lalką z długimi włosami. I te irisy...I skoro kolejne pokolenie jest tak zasłuchane - najwyraźniej to opowiastka ponadczasowa.

Książeczkę pamiętam jeszcze z mojego dzieciństwa. Teraz jest to ulubione opowiadanie mojej czteroletniej córki. Miło jest powrócić do klimatów z własnego dzieciństwa, gdzie na deser jadło się szarlotkę z kremem a koleżankom można było zaimponować lalką z długimi włosami. I te irisy...I skoro kolejne pokolenie jest tak zasłuchane - najwyraźniej to opowiastka ponadczasowa.

Fajne, z dzieciństwa.

Fajne, z dzieciństwa.

To krótkie opowiadanie o dziewczynce, która chce mieć przyjaciół!

To krótkie opowiadanie o dziewczynce, która chce mieć przyjaciół!