Na razie szary żywot ubarwiają mi książki i z chęcią powracam do kolejnych części cyklu Kronik Diuny. Franka Herberta przedstawiać chyba nie muszę, podobnie jak powyższego tytułu. Sam pisarz przyznał, iż nie spodziewał się podobnego sukcesu swego dzieła. Koncentrował się jednak na tym, na czym mu zależało najbardziej, czyli dostarczeniu czytelnikom znakomitej rozrywki. I to, moi drodzy, udało mu się jak mało komu.

Nie dziwię się, że „Diuna” postrzegana jest jako powieść kultowa. Herbert wykreował w niej rozległe, bardzo skomplikowane uniwersum oraz szalenie wyraziste, niebanalne postacie, często tragiczne uwikłane w nici przeznaczenia. Młodym bohaterom można kibicować, lecz można się również obawiać, jeśli uda się im zwyciężyć. Nigdy bowiem nie wiadomo, mimo posiadanego przez nich zmysłu jasnowidzenia, dokąd zaprowadzi ich wybrana ścieżka.

„Dzieci Diuny”, jak sam tytuł wskazuje, skupiają się na losach potomków Muad’Diba: Leto i Ganimy. Bliźnięta, będące pod opieką opętanej przez złego ducha Alii, muszą walczyć z różnymi przeciwnościami losu. Podobnie, jak w przypadku dwóch poprzednich części, akcja powieści toczy się szybko i płynnie. Nie ma tu miejsca na chwilę przestoju czy nudę. Bez wątpienia Herbert odznaczał się niezwykłą umiejętnością w tworzeniu światów angażujących czytelnika na najwyższym poziomie.

Są cykle, które rozpoczynają się mocnym uderzeniem, a później stopniowo tracą swoją siłę rażenia. Znacznie rzadziej zdarza się, iż przeciętna pierwsza część zwiastuje lepsze i ciekawsze kontynuacje. W przypadku Kronik Diuny pierwszy tom pozostaje zdecydowanie najlepszy, najbardziej dynamiczny i spójny. Herbertowi udało się jednak utrzymać wysoki poziom jej kontynuacji, dzięki czemu do napisanej w 1976 roku powieści nadal warto powracać.

Ewa Szymczak