Bardzo słaby tekst, chyba najgorszy z całego cyklu „Dobrze wyjść z pisarzem”. To miało być o Proustcie? Serio? Te trzy, do bólu oklepane, frazesy na krzyż?

„Dogłębna analiza każdej emocji, każdego emocjonującego wydarzenia. Dziś już się tak nie pisze”. „Tak” – czyli właściwie jak? Co autorka miała na myśli? Prozę psychologiczną? „.Dziś się już nie czyta takich książek – kto miałby na to czas?” – A, więc to o długaśne, wielotomowe powieści chodziło autorce, to ich się już „nie czyta”. Co w takim razie z tak popularnymi ostatnimi czasy pisarzami, jak Javier Marías, Elena Ferrante czy Karl Ove Knausgård? Autorka zupełnie zapomniała, że powieść psychologiczna i wielotomowe cykle powieściowe przeżywają obecnie swój renesans.

„W trzy miesiące przeczytałam siedem tomów W poszukiwaniu straconego czasu Marcela Prousta” – chwali się nam pani Janowicz, ale co z tego, że przeczytała, skoro tak niewiele (czy też zgoła nic) z tego czytania wyniosła? Może należało czas na lekturę wydłużyć do miesięcy sześciu lub nawet siedmiu albo poczekać aż minie książkowy spleen? W ostateczności, Proust nie jest przecież dla wszystkich, a żadna z części „W poszukiwaniu…” nie jest lekturą obowiązkową.

Bardzo słaby tekst, chyba najgorszy z całego cyklu „Dobrze wyjść z pisarzem”. To miało być o Proustcie? Serio? Te trzy, do bólu oklepane, frazesy na krzyż?

„Dogłębna analiza każdej emocji, każdego emocjonującego wydarzenia. Dziś już się tak nie pisze”. „Tak” – czyli właściwie jak? Co autorka miała na myśli? Prozę psychologiczną? „.Dziś się już nie czyta takich książek –...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Przesyt? Nie czytać nic przez tydzień? Chyba tego nie rozumiem… Być może dlatego, że nic takiego nigdy mnie nie spotkało. Oczywiście, zdarzało się, że miałem po dziurki w nosie literatury określonego typu albo jakiegoś autora, ale to oznaczało tylko, że następną lekturę muszę sobie wybrać z innej półki. Jako księgarz zawsze miałem do dyspozycji setki (jeśli nie tysiące) pozycji, więc i wyzwaniem nie było to wielkim.

Przesyt? Nie czytać nic przez tydzień? Chyba tego nie rozumiem… Być może dlatego, że nic takiego nigdy mnie nie spotkało. Oczywiście, zdarzało się, że miałem po dziurki w nosie literatury określonego typu albo jakiegoś autora, ale to oznaczało tylko, że następną lekturę muszę sobie wybrać z innej półki. Jako księgarz zawsze miałem do dyspozycji setki (jeśli nie tysiące)...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wydaje mi się, że czytelniczy przesyt jest stanem przewlekłym u wielu czytających w nadmiarze ;) Nie wyobrażam sobie sytuacji, że miałbym czytanie literatury pięknej itp. łączyć z jakąkolwiek pracą i ktoś wyznaczałby mi terminy, wtedy zwyczajnie bym się buntował, i czytał w swoim tempie. Weźmy wspomnianego Prousta, co to byłaby za frajda, jeśli mielibyśmy wyznaczony miesiąc na przeczytanie całego cyklu w Poszukiwaniu straconego czasu. Bez sensu, bo możemy napotkać u niego sekwencję kilku kapitalnych zdań, które zmuszają nas do powtórnego ich przeczytania oraz delektowania się nimi.
A najlepszym sposobem na przerwanie tej niechęci jest wzięcie do ręki rasowego thrillera, kryminału, który na nowo wytworzy magię wokół książki.
I mocniejsze trunki w małej ilości, plus odpowiednie towarzystwo, również skłaniają do czytania na drugi dzień :P

Wydaje mi się, że czytelniczy przesyt jest stanem przewlekłym u wielu czytających w nadmiarze ;) Nie wyobrażam sobie sytuacji, że miałbym czytanie literatury pięknej itp. łączyć z jakąkolwiek pracą i ktoś wyznaczałby mi terminy, wtedy zwyczajnie bym się buntował, i czytał w swoim tempie. Weźmy wspomnianego Prousta, co to byłaby za frajda, jeśli mielibyśmy wyznaczony miesiąc...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zapraszam do dyskusji.

Zapraszam do dyskusji.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post